欢戚犹来恨不平,此中高下本无情。
韩娥绝唱唐衢哭,尽是人间第一声。
越鸟巢边溪路断,秦人耕处洞门开。
小桃花发春风起,千里江山一梦回。
九重城外家书远,百里洲前客棹还。
金印碧幢如见问,一生安稳是长闲。
百尺森疏倚梵台,昔人谁见此初栽。故园未有偏堪恋,
浮世如闲即合来。天暝岂分苍翠色,岁寒应识栋梁材。
清阴可惜不驻得,归去暮城空首回。
湘浦离应晚,边城去已孤。如何万里计,只在一枝芦。
迥起波摇楚,寒栖月映蒲。不知天畔侣,何处下平芜?
几行归去尽,片影独何之。暮雨相呼失,寒塘独下迟。
渚云低暗度,关月冷遥随。未必逢矰缴,孤飞自可疑。
正闻青犊起葭萌,又报黄巾犯汉营。岂是将皆无上略,
直疑天自弃苍生。瓜沙旧戍犹传檄,吴楚新春已废耕。
见说圣君能仄席,不知谁是请长缨。
坐彻秦城夏,行登越客船。去留那有著,语默不离禅。
叶拥临关路,霞明近海天。更寻同社侣,应得虎溪边。
迢遰三巴路,羁危万里身。乱山残雪夜,孤烛异乡春。
渐与骨肉远,转于僮仆亲。那堪正漂泊,明日岁华新。
四朝十帝尽风流,建业长安两醉游。
唯有一篇杨柳曲,江南江北为君愁。
五千里外三年客,十二峰前一望秋。
无限别魂招不得,夕阳西下水东流。