惆怅朝阳午又斜,剩栽桃李学仙家。
花开花落人如旧,谁道容颜不及花。
桃花流出武陵洞,梦想仙家云树春。
今看水入洞中去,却是桃花源里人。
长看岩穴泉流出,忽听悬泉入洞声。
莫摘山花抛水上,花浮出洞世人惊。
楚客经年病,孤舟人事稀。晚晴江柳变,春暮塞鸿归。
今日方知命,前身自觉非。不能忧岁计,无限故山薇。
桥边足离别,终日为悲辛。登桥因叹逝,却羡别离人。
桥下东流水,芳树樱桃蕊。流水与潮回,花落明年开。
可怜三语掾,长作九泉灰。宿昔欢游在何处,
花前饮足求仙去。
贺客移星使,丝纶出紫微。手中霜作简,身上绣为衣。
骢马朝天疾,台乌向日飞。亲朋皆避路,不是送人稀。
物候改秋节,炎凉此夕分。暗虫声遍草,明月夜无云。
清迥檐外见,凄其篱下闻。感时兼惜别,羁思自纷纷。
车骑秦城远,囊装楚客贫。月明思远道,诗罢诉何人。
晴日登临好,春风各望家。垂杨夹城路,客思逐杨花。
玉英期共采,云岭独先过。应得灵芝也,诗情一倍多。
枳实绕僧房,攀枝置药囊。洞庭山上橘,霜落也应黄。