展开阅读全文
持钱买花树,城东坡上栽。但购有花者,不限桃杏梅。
百果参杂种,千枝次第开。天时有早晚,地力无高低。
红者霞艳艳,白者雪皑皑。游蜂逐不去,好鸟亦来栖。
前有长流水,下有小平台。时拂台上石,一举风前杯。
花枝荫我头,花蕊落我怀。独酌复独咏,不觉月平西。
巴俗不爱花,竟春无人来。唯此醉太守,尽日不能回。
东坡春向暮,树木今何如。漠漠花落尽,翳翳叶生初。
每日领童仆,荷锄仍决渠。刬土壅其本,引泉溉其枯。
小树低数尺,大树长丈馀。封植来几时,高下随扶疏。
养树既如此,养民亦何殊。将欲茂枝叶,必先救根株。
云何救根株,劝农均赋租。云何茂枝叶,省事宽刑书。
移此为郡政,庶几甿俗苏。
真娘墓,虎丘道。不识真娘镜中面,唯见真娘墓头草。
霜摧桃李风折莲,真娘死时犹少年。脂肤荑手不牢固,
世间尤物难留连。难留连,易销歇。塞北花,江南雪。
江云暗悠悠,江风冷修修。夜雨滴船背,风浪打船头。
船中有病客,左降向江州。
春令有常候,清明桐始发。何此巴峡中,桐花开十月。
岂伊物理变,信是土宜别。地气反寒暄,天时倒生杀。
草木坚强物,所禀固难夺。风候一参差,荣枯遂乖剌。
况吾北人性,不耐南方热。强羸寿夭间,安得依时节。
三月三十日,春归日复暮。惆怅问春风,明朝应不住。
送春曲江上,眷眷东西顾。但见扑水花,纷纷不知数。
人生似行客,两足无停步。日日进前程,前程几多路。
兵刀与水火,尽可违之去。唯有老到来,人间无避处。
感时良为已,独倚池南树。今日送春心,心如别亲故。
去岁欢游何处去,曲江西岸杏园东。花下忘归因美景,
尊前劝酒是春风。各从微宦风尘里,共度流年离别中。
今日相逢愁又喜,八人分散两人同。
五年生死隔,一夕魂梦通。梦中如往日,同直金銮宫。
仿佛金紫色,分明冰玉容。勤勤相眷意,亦与平生同。
既寤知是梦,悯然情未终。追想当时事,何殊昨夜中。
自我学心法,万缘成一空。今朝为君子,流涕一沾胸。
逝者绝影响,空庭朝复昏。家人哀临毕,夜锁寿堂门。
无妻无子何人葬,空见铭旌向月翻。
前在浔阳日,已叹宾朋寡。忽忽抱忧怀,出门无处写。
今来转深僻,穷峡巅山下。五月断行舟,滟堆正如马。
巴人类猿狖,矍铄满山野。敢望见交亲,喜逢似人者。