戚戚复戚戚,送君远行役。行役非中原,海外黄沙碛。
伶俜独居妾,迢递长征客。君望功名归,妾忧生死隔。
谁家无夫妇,何人不离坼。所恨薄命身,嫁迟别日迫。
妾身有存殁,妾心无改易。生作闺中妇,死作山头石。
掩泪别乡里,飘飖将远行。茫茫绿野中,春尽孤客情。
驱马上丘陇,高低路不平。风吹棠梨花,啼鸟时一声。
古墓何代人,不知姓与名。化作路傍土,年年春草生。
感彼忽自悟,今我何营营。
朝采山上薇,暮采山上薇。岁晏薇亦尽,饥来何所为。
坐饮白石水,手把青松枝。击节独长歌,其声清且悲。
枥马非不肥,所苦常絷维。豢豕非不饱,所忧竟为牺。
行行歌此曲,以慰常苦饥。
雨露长纤草,山苗高入云。风雪折劲木,涧松摧为薪。
风摧此何意,雨长彼何因。百丈涧底死,寸茎山上春。
可怜苦节士,感此涕盈巾。
窈窕双鬟女,容德俱如玉。昼居不逾阈,夜行常秉烛。
气如含露兰,心如贯霜竹。宜当备嫔御,胡为守幽独。
无媒不得选,年忽过三六。岁暮望汉宫,谁在黄金屋。
邯郸进倡女,能唱黄花曲。一曲称君心,恩荣连九族。
栖栖远方士,读书三十年。业成无知己,徒步来入关。
长安多王侯,英俊竞攀援。幸随众宾末,得厕门馆间。
东阁有旨酒,中堂有管弦。何为向隅客,对此不开颜。
富贵无是非,主人终日欢。贫贱多悔尤,客子中夜叹。
归去复归去,故乡贫亦安。
凉风飘嘉树,日夜减芳华。下有感秋妇,攀条苦悲嗟。
我本幽闲女,结发事豪家。豪家多婢仆,门内颇骄奢。
良人近封侯,出入鸣玉珂。自从富贵来,恩薄谗言多。
冢妇独守礼,群妾互奇邪。但信言有玷,不察心无瑕。
容光未销歇,欢爱忽蹉跎。何意掌上玉,化为眼中砂。
盈盈一尺水,浩浩千丈河。勿言小大异,随分有风波。
闺房犹复尔,邦国当如何。
心亦无所迫,身亦无所拘。何为肠中气,郁郁不得舒。
不舒良有以,同心久离居。五年不见面,三年不得书。
念此令人老,抱膝坐长吁。岂无盈尊酒,非君谁与娱。
揽衣出门行,游观绕林渠。澹澹春水暖,东风生绿蒲。
上有和鸣雁,下有掉尾鱼。飞沉一何乐,鳞羽各有徒。
而我方独处,不与之子俱。顾彼自伤己,禽鱼之不如。
出游欲遣忧,孰知忧有馀。
春旦日初出,曈曈耀晨辉。草木照未远,浮云已蔽之。
天地黯以晦,当午如昏时。虽有东南风,力微不能吹。
中园何所有,满地青青葵。阳光委云上,倾心欲何依。
迟迟禁漏尽,悄悄暝鸦喧。夜雨槐花落,微凉卧北轩。
曙灯残未灭,风帘闲自翻。每一得静境,思与故人言。
麦死春不雨,禾损秋早霜。岁晏无口食,田中采地黄。
采之将何用,持以易餱粮。凌晨荷锄去,薄暮不盈筐。
携来朱门家,卖与白面郎。与君啖肥马,可使照地光。
愿易马残粟,救此苦饥肠。
月好好独坐,双松在前轩。西南微风来,潜入枝叶间。
萧寥发为声,半夜明月前。寒山飒飒雨,秋琴泠泠弦。
一闻涤炎暑,再听破昏烦。竟夕遂不寐,心体俱翛然。
南陌车马动,西邻歌吹繁。谁知兹檐下,满耳不为喧。
浔阳十月天,天气仍温燠。有霜不杀草,有风不落木。
玄冥气力薄,草木冬犹绿。谁肯湓浦头,回眼看修竹。
其有顾盼者,持刀斩且束。剖劈青琅玕,家家盖墙屋。
吾闻汾晋间,竹少重如玉。胡为取轻贱,生此西江曲。
贾谊哭时事,阮籍哭路岐。唐生今亦哭,异代同其悲。
唐生者何人,五十寒且饥。不悲口无食,不悲身无衣。
所悲忠与义,悲甚则哭之。太尉击贼日,尚书叱盗时。
大夫死凶寇,谏议谪蛮夷。每见如此事,声发涕辄随。
往往闻其风,俗士犹或非。怜君头半白,其志竟不衰。
我亦君之徒,郁郁何所为。不能发声哭,转作乐府诗。
篇篇无空文,句句必尽规。功高虞人箴,痛甚骚人辞。
非求宫律高,不务文字奇。惟歌生民病,愿得天子知。
未得天子知,甘受时人嗤。药良气味苦,琴澹音声稀。
不惧权豪怒,亦任亲朋讥。人竟无奈何,呼作狂男儿。
每逢群盗息,或遇云雾披。但自高声歌,庶几天听卑。
歌哭虽异名,所感则同归。寄君三十章,与君为哭词。
勋德既下衰,文章亦陵夷。但见山中石,立作路旁碑。
铭勋悉太公,叙德皆仲尼。复以多为贵,千言直万赀。
为文彼何人,想见下笔时。但欲愚者悦,不思贤者嗤。
岂独贤者嗤,仍传后代疑。古石苍苔字,安知是愧词。
我闻望江县,麹令抚茕嫠。在官有仁政,名不闻京师。
身殁欲归葬,百姓遮路岐。攀辕不得归,留葬此江湄。
至今道其名,男女涕皆垂。无人立碑碣,唯有邑人知。
一树衰(shuāi)残委泥土,双枝荣耀(yào)植天庭。
定知玄象今春后,柳宿光中添两星。
垂柳一株,委身于永丰坊西南角的荒园中,因柔条极茂,被东使取两枝植于宫中,从此荣耀百倍,无异升天。
料想今春的天象,将会有两颗新星得蒙柳宿星的光芒惠泽了。
天庭:指古代神话中的玉帝皇庭,也指帝王的宫廷。此处即指宫廷。
欲忘忘未得,欲去去无由。
两腋不生翅,二毛空满头。
坐看新落叶,行上最高楼。
暝色无边际,茫茫尽眼愁。
想忘也忘不了,想离去也没有理由。
身上长不出翅膀,黑白相间的头发长满了头。
因为看新落的树叶,我上了最高的楼。
傍晚的颜色没有边际,两眼茫茫然充满了愁绪。
苏家小女名简简,芙蓉花腮柳叶眼。十一把镜学点妆,
十二抽针能绣裳。十三行坐事调品,不肯迷头白地藏。
玲珑云髻生花样,飘飖风袖蔷薇香。殊姿异态不可状,
忽忽转动如有光。二月繁霜杀桃李,明年欲嫁今年死。
丈人阿母勿悲啼,此女不是凡夫妻。恐是天仙谪人世,
只合人间十三岁。大都好物不坚牢,彩云易散琉璃脆。