堂下何所有,十松当我阶。乱立无行次,高下亦不齐。
高者三丈长,下者十尺低。有如野生物,不知何人栽。
接以青瓦屋,承之白沙台。朝昏有风月,燥湿无尘泥。
疏韵秋槭槭,凉阴夏凄凄。春深微雨夕,满叶珠漼漼。
岁暮大雪天,压枝玉皑皑。四时各有趣,万木非其侪。
去年买此宅,多为人所咍。一家二十口,移转就松来。
移来有何得,但得烦襟开。即此是益友,岂必交贤才。
顾我犹俗士,冠带走尘埃。未称为松主,时时一愧怀。
丝桐合为琴,中有太古声。古声澹无味,不称今人情。
玉徽光彩灭,朱弦尘土生。废弃来已久,遗音尚泠泠。
不辞为君弹,纵弹人不听。何物使之然,羌笛与秦筝。
密座移红毯,酡颜照渌杯。双娥留且住,五马任先回。
醉耳歌催醒,愁眉笑引开。平生少年兴,临老暂重来。
忽忆前年科第后,此时鸡鹤暂同群。
秋风惆怅须吹散,鸡在中庭鹤在云。
云露青天月漏光,中庭立久却归房。
水窗席冷未能卧,挑尽残灯秋夜长。
世路重禄位,栖栖者孔宣。人情爱年寿,夭死者颜渊。
二人如何人,不奈命与天。我今信多幸,抚己愧前贤。
已年四十四,又为五品官。况兹知足外,别有所安焉。
早年以身代,直赴逍遥篇。近岁将心地,回向南宗禅。
外顺世间法,内脱区中缘。进不厌朝市,退不恋人寰。
自吾得此心,投足无不安。体非导引适,意无江湖闲。
有兴或饮酒,无事多掩关。寂静夜深坐,安稳日高眠。
秋不苦长夜,春不惜流年。委形老小外,忘怀生死间。
昨日共君语,与余心膂然。此道不可道,因君聊强言。
早年勤倦看书苦,晚岁悲伤出泪多。眼损不知都自取,
病成方悟欲如何。夜昏乍似灯将灭,朝暗长疑镜未磨。
千药万方治不得,唯应闭目学头陀。
诗。绮美,瑰奇。明月夜,落花时。能助欢笑,亦伤别离。
调清金石怨,吟苦鬼神悲。天下只应我爱,世间唯有君知。
自从都尉别苏句,便到司空送白辞。
梁苑城西二十里,一渠春水柳千条。若为此路今重过,
十五年前旧板桥。曾共玉颜桥上别,不知消息到今朝。
城下巴江水,春来似麹尘。软沙如渭曲,斜岸忆天津。
影蘸新黄柳,香浮小白蘋.临流搔首坐,惆怅为何人。