惯游山水住南州,行尽天台及虎丘。
惟有上强精舍寺,最堪游处未曾游。
使君五马且踟蹰,马上能听绝句无。
每过桑间试留意,何妨后代有罗敷。
白雪吟诗铃阁开,故情新兴两裴回。昔经勤苦照书卷,
今助欢娱飘酒杯。楚客难酬郢中曲,吴公兼占洛阳才。
铜街金谷春知否,又有诗人作尹来。
西北油然云势浓,须臾滂沛雨飘空。
顿疏万物焦枯意,定看秋郊稼穑丰。
蟠木蟠木,有似我身;不中乎器,无用于人。
下拥肿而上辚菌,桷不桷兮轮不轮。
天子建明堂兮既非梁栋,诸侯斫大辂兮材又不中。
唯我病夫,或有所用。用尔为几,承吾臂支吾颐而已矣。
不伤尔性,不枉尔理。尔怏怏为几之外,无所用尔。
尔既不材,吾亦不材,胡为乎人间裴回?蟠木蟠木,
吾与汝归草堂去来。
一会灵山犹未散,重翻贝叶有来由。
是名精进才开眼,岩石无端亦点头。
朱藤朱藤,温如红玉,直如朱绳。自我得尔以为杖,
大有裨于股肱。前年左选,东南万里。交游别我于国门,
亲友送我于浐水。登高山兮车倒轮摧,渡汉水兮马跙蹄开。
中途不进,部曲多回。唯此朱藤,实随我来。瘴疠之乡,
无人之地。扶卫衰病,驱诃魑魅。吾独一身,赖尔为二。
或水或陆,自北徂南。泥黏雪滑,足力不堪。吾本两足,
得尔为三。紫霄峰头,黄石岩下。松门石磴,不通舆马。
吾与尔披云拨水,环山绕野。二年蹋遍匡庐间,
未尝一步而相舍。虽有佳子弟、良友朋,扶危助蹇,
不如朱藤。嗟乎,穷既若是,通复何如,吾不以常杖待尔,
尔勿以常人望吾。朱藤朱藤,吾虽青云之上、黄泥之下,
誓不弃尔于斯须。
府池东北旧亭台,久别长思醉一回。
但请主人空扫地,自携杯酒管弦来。
得老加年诚可喜,当春对酒亦宜欢。
心中别有欢喜事,开得龙门八节滩。
眼暗头旋耳重听,唯馀心口尚醒醒。
今朝欢喜缘何事,礼彻佛名百部经。
幽咽新芦管,凄凉古竹枝。似临猿峡唱,疑在雁门吹。
调为高多切,声缘小乍迟。粗豪嫌觱篥,细妙胜参差。
云水巴南客,风沙陇上儿。屈原收泪夜,苏武断肠时。
仰秣胡驹听,惊栖越鸟知。何言胡越异,闻此一同悲。