须知诸相皆非相,若住无馀却有馀。言下忘言一时了,
梦中说梦两重虚。空花岂得兼求果,阳焰如何更觅鱼。
摄动是禅禅是动,不禅不动即如如。
自别崔公四五秋,因何临老转风流。归来不说秦中事,
歇定唯谋洛下游。酒面浮花应是喜,歌眉敛黛不关愁。
得君更有无厌意,犹恨尊前欠老刘。
门前有流水,墙上多高树。竹径绕荷池,萦回百馀步。
波闲戏鱼鳖,风静下鸥鹭。寂无城市喧,渺有江湖趣。
吾庐在其上,偃卧朝复暮。洛下安一居,山中亦慵去。
时逢过客爱,问是谁家住。此是白家翁,闭门终老处。
双鬟垂未合,三十才过半。本是绮罗人,今为山水伴。
春泉共挥弄,好树同攀玩。笑容共底迷,酒思风前乱。
红凝舞袖急,黛惨歌声缓。莫唱杨柳枝,无肠与君断。
展开阅读全文
彤云散不雨,赫日吁可畏。端坐犹挥汗,出门岂容易。
忽思公府内,青衫折腰吏。复想驿路中,红尘走马使。
征夫更辛苦,逐客弥憔悴。日入尚趋程,宵分不遑寐。
安知北窗叟,偃卧风飒至。簟拂碧龙鳞,扇摇白鹤翅。
岂唯身所得,兼示心无事。谁言苦热天,元有清凉地。
勃勃旱尘气,炎炎赤日光。飞禽飐将坠,行人渴欲狂。
壮者不耐饥,饥火烧其肠。肥者不禁热,喘急汗如浆。
此时方自悟,老瘦亦何妨。肉轻足健逸,发少头清凉。
薄食不饥渴,端居省衣裳。数匙粱饭冷,一领绡衫香。
持此聊过日,焉知畏景长。
早起上肩舁,一杯平旦醉。晚憩下肩舁,一觉残春睡。
身不经营物,心不思量事。但恐绮与里,只如吾气味。
晚登西宝刹,晴望东精舍。反照转楼台,辉辉似图画。
冰浮水明灭,雪压松偃亚。石阁僧上来,云汀雁飞下。
西京闹于市,东洛闲如社。曾忆旧游无,香山明月夜。
高人乐丘园,中人慕官职。一事尚难成,两途安可得。
遑遑干世者,多苦时命塞。亦有爱闲人,又为穷饿逼。
我今幸双遂,禄仕兼游息。未尝羡荣华,不省劳心力。
妻孥与婢仆,亦免愁衣食。所以吾一家,面无忧喜色。
树深藤老竹回环,石壁重重锦翠斑。俗客看来犹解爱,
忙人到此亦须闲。况当霁景凉风后,如在千岩万壑间。
黄绮更归何处去,洛阳城内有商山。
西亭晚寂寞,莺散柳阴繁。水户帘不卷,风床席自翻。
忽闻车马客,来访蓬蒿门。况是张常侍,安得不开尊。