好是清凉地,都无系绊身。晚晴宜野寺,秋景属闲人。
净石堪敷坐,寒泉可濯巾。自惭容鬓上,犹带郡庭尘。
展开阅读全文
散乱空中千片雪,蒙笼物上一重纱。纵逢晴景如看雾,
不是春天亦见花。僧说客尘来眼界,医言风眩在肝家。
两头治疗何曾瘥,药力微茫佛力赊。
眼藏损伤来已久,病根牢固去应难。医师尽劝先停酒,
道侣多教早罢官。案上谩铺龙树论,盒中虚撚决明丸。
人间方药应无益,争得金篦试刮看。
为问三丞相,如何秉国钧。那将最剧郡,付与苦慵人。
岂有吟诗客,堪为持节臣。不才空饱暖,无惠及饥贫。
昨卧南城月,今行北境春。铅刀磨欲尽,银印换何频。
杭老遮车辙,吴童扫路尘。虚迎复虚送,惭见两州民。
半月悠悠在广陵,何楼何塔不同登。
共怜筋力犹堪在,上到栖灵第九层。
五年两郡亦堪嗟,偷出游山走看花。自此光阴为己有,
从前日月属官家。樽前免被催迎使,枕上休闻报坐衙。
睡到午时欢到夜,回看官职是泥沙。
杭城隔岁转苏台,还拥前时五马回。厌见簿书先眼合,
喜逢杯酒暂眉开。未酬恩宠年空去,欲立功名命不来。
一别承明三领郡,甘从人道是粗才。
洛阳陌上少交亲,履道城边欲暮春。
崔在吴兴元在越,出门骑马觅何人。
日觉双眸暗,年惊两鬓苍。病应无处避,老更不宜忙。
徇俗心情少,休官道理长。今秋归去定,何必重思量。
六十衰翁儿女悲,傍人应笑尔应知。弟兄垂老相逢日,
杯酒临欢欲散时。前路加餐须努力,今宵尽醉莫推辞。
司徒知我难为别,直过秋归未讶迟。
偶作关东使,重陪洛下游。病来从断酒,老去可禁愁。
款曲偏青眼,蹉跎各白头。蓬山闲气味,依约似龙楼。