世名检束为朝士,心性疏慵是野夫。高置寒灯如客店,
深藏夜火似僧炉。香浓酒熟能尝否,冷淡诗成肯和无。
若厌雅吟须俗饮,妓筵勉力为君铺。
昔是诗狂客,今为酒病夫。强吟翻怅望,纵醉不欢娱。
鬓发三分白,交亲一半无。郢城君莫厌,犹校近京都。
殷勤江郡守,怅望掖垣郎。惭见新琼什,思归旧草堂。
事随心未得,名与道相妨。若不休官去,人间到老忙。
老与病相仍,华簪发不胜。行多朝散药,睡少夜停灯。
禄食分供鹤,朝衣减施僧。性多移不得,郡政谩如绳。
展开阅读全文
公门日两衙,公假月三旬。衙用决簿领,旬以会亲宾。
公多及私少,劳逸常不均。况为剧郡长,安得闲宴频。
下车已二月,开筵始今晨。初黔军厨突,一拂郡榻尘。
既备献酬礼,亦具水陆珍。萍醅箬溪醑,水鲙松江鳞。
侑食乐悬动,佐欢妓席陈。风流吴中客,佳丽江南人。
歌节点随袂,舞香遗在茵。清奏凝未阕,酡颜气已春。
众宾勿遽起,群寮且逡巡。无轻一日醉,用犒九日勤。
微彼九日勤,何以治吾民。微此一日醉,何以乐吾身。
皮枯缘受风霜久,条短为应攀折频。但见半衰当此路,
不知初种是何人。雪花零碎逐年减,烟叶稀疏随分新。
莫道老株芳意少,逢春犹胜不逢春。
半醉闲行湖岸东,马鞭敲镫辔珑璁。万株松树青山上,
十里沙堤明月中。楼角渐移当路影,潮头欲过满江风。
归来未放笙歌散,画戟门开蜡烛红。
披衣未冠栉,晨起入前林。宿露残花气,朝光新叶阴。
傍松人迹少,隔竹鸟声深。闲倚小桥立,倾头时一吟。
火销灰复死,疏弃已经旬。岂是人情薄,其如天气春。
风寒忽再起,手冷重相亲。却就红炉坐,心如逢故人。
酒后高歌且放狂,门前闲事莫思量。
犹嫌小户长先醒,不得多时住醉乡。