南山雪未尽,阴岭留残白。西涧冰已消,春溜含新碧。
东风来几日,蛰动萌草坼。潜知阳和功,一日不虚掷。
爱此天气暖,来拂溪边石。一坐欲忘归,暮禽声啧啧。
蓬蒿隔桑枣,隐映烟火夕。归来问夜餐,家人烹荠麦。
低腰复敛手,心体不遑安。一落风尘下,方知为吏难。
公事与日长,宦情随岁阑。惆怅青袍袖,芸香无半残。
赖有李夫子,此怀聊自宽。两心如止水,彼此无波澜。
往往簿书暇,相劝强为欢。白马晚蹋雪,渌觞春暖寒。
恋月夜同宿,爱山晴共看。野性自相近,不是为同官。
高树换新叶,阴阴覆地隅。何言太守宅,有似幽人居。
太守卧其下,闲慵两有馀。起尝一瓯茗,行读一卷书。
早梅结青实,残樱落红珠。稚女弄庭果,嬉戏牵人裾。
是日晚弥静,巢禽下相呼。啧啧护儿鹊,哑哑母子乌。
岂唯云鸟尔,吾亦引吾雏。
停骖问前路,路在秋云里。苍苍县南道,去途从此始。
绝顶忽上盘,众山皆下视。下视千万峰,峰头如浪起。
朝经韩公坡,夕次蓝桥水。浔阳近四千,始行七十里。
人烦马蹄跙,劳苦已如此。
金火不相待,炎凉雨中变。林晴有残蝉,巢冷无留燕。
沉吟卷长簟,怆恻收团扇。向夕稍无泥,闲步青苔院。
月出砧杵动,家家捣秋练。独对多病妻,不能理针线。
冬衣殊未制,夏服行将绽。何以迎早秋,一杯聊自劝。
展开阅读全文
冉牛与颜渊,卞和与马迁。或罹天六极,或被人刑残。
顾我信为幸,百骸且完全。五十不为夭,吾今欠数年。
知分心自足,委顺身常安。故虽穷退日,而无戚戚颜。
昔有荣先生,从事于其间。今我不量力,举心欲攀援。
穷通不由己,欢戚不由天。命即无奈何,心可使泰然。
且务由己者,省躬谅非难。勿问由天者,天高难与言。
五步一啄草,十步一饮水。适性遂其生,时哉山梁雉。
梁上无罾缴,梁下无鹰鹯.雌雄与群雏,皆得终天年。
嗟嗟笼下鸡,及彼池中雁。既有稻粱恩,必有牺牲患。
肺病不饮酒,眼昏不读书。端然无所作,身意闲有馀。
鸡栖篱落晚,雪映林木疏。幽独已云极,何必山中居。
朝暖就南轩,暮寒归后屋。晚酒一两杯,夜棋三数局。
寒灰埋暗火,晓焰凝残烛。不嫌贫冷人,时来同一宿。
展开阅读全文
江从西南来,浩浩无旦夕。长波逐若泻,连山凿如劈。
千年不壅溃,万姓无垫溺。不尔民为鱼,大哉禹之绩。
导岷既艰远,距海无咫尺。胡为不讫功,馀水斯委积。
洞庭与青草,大小两相敌。混合万丈深,淼茫千里白。
每岁秋夏时,浩大吞七泽。水族窟穴多,农人土地窄。
我今尚嗟叹,禹岂不爱惜。邈未究其由,想古观遗迹。
疑此苗人顽,恃险不终役。帝亦无奈何,留患与今昔。
水流天地内,如身有血脉。滞则为疽疣,治之在针石。
安得禹复生,为唐水官伯。手提倚天剑,重来亲指画。
疏河似翦纸,决壅同裂帛。渗作膏腴田,蹋平鱼鳖宅。
龙宫变闾里,水府生禾麦。坐添百万户,书我司徒籍。