展开阅读全文
清晨临江望,水禽正喧繁。凫雁与鸥鹭,游飏戏朝暾。
适有鬻鸡者,挈之来远村。飞鸣彼何乐,窘束此何冤。
喔喔十四雏,罩缚同一樊。足伤金距缩,头抢花冠翻。
经宿废饮啄,日高诣屠门。迟回未死间,饥渴欲相吞。
常慕古人道,仁信及鱼豚。见兹生恻隐,赎放双林园。
开笼解索时,鸡鸡听我言。与尔镪三百,小惠何足论。
莫学衔环雀,崎岖谩报恩。
分散骨肉恋,趋驰名利牵。一奔尘埃马,一泛风波船。
忽忆分手时,悯默秋风前。别来朝复夕,积日成七年。
花落城中池,春深江上天。登楼东南望,鸟灭烟苍然。
相去复几许,道里近三千。平地犹难见,况乃隔山川。
不见诗酒客,卧来半月馀。合和新药草,寻检旧方书。
晚霁烟景度,早凉窗户虚。雪生衰鬓久,秋入病心初。
卧簟蕲竹冷,风襟邛葛疏。夜来身校健,小饮复何如。
三十气太壮,胸中多是非。六十身太老,四体不支持。
四十至五十,正是退闲时。年长识命分,心慵少营为。
见酒兴犹在,登山力未衰。吾年幸当此,且与白云期。
我昔三十六,写貌在丹青。我今四十六,衰悴卧江城。
岂比十年老,曾与众苦并。一照旧图画,无复昔仪形。
形影默相顾,如弟对老兄。况使他人见,能不昧平生。
羲和鞭日走,不为我少停。形骸属日月,老去何足惊。
所恨凌烟阁,不得画功名。
闻有涧底花,贳得村中酒。与君来校迟,已逢摇落后。
临觞有遗恨,怅望空溪口。记取花发时,期君重携手。
我生日日老,春色年年有。且作来岁期,不知身健否。
萧萧谁家村,秋梨叶半坼。漠漠谁家园,秋韭花初白。
路逢故里物,使我嗟行役。不归渭北村,又作江南客。
去乡徒自苦,济世终无益。自问波上萍,何如涧中石。
种树当前轩,树高柯叶繁。惜哉远山色,隐此蒙笼间。
一朝持斧斤,手自截其端。万叶落头上,千峰来面前。
忽似决云雾,豁达睹青天。又如所念人,久别一款颜。
始有清风至,稍见飞鸟还。开怀东南望,目远心辽然。
人各有偏好,物莫能两全。岂不爱柔条,不如见青山。
日暮天地冷,雨霁山河清。长风从西来,草木凝秋声。
已感岁倏忽,复伤物凋零。孰能不憯凄,天时牵人情。
借问空门子,何法易修行。使我忘得心,不教烦恼生。
浔阳孟冬月,草木未全衰。祇抵长安陌,凉风八月时。
日西湓水曲,独行吟旧诗。蓼花始零落,蒲叶稍离披。
但作城中想,何异曲江池。