立春后五日,春态纷婀娜。白日斜渐长,碧云低欲堕。
残冰坼玉片,新萼排红颗。遇物尽欢欣,爱春非独我。
迎芳后园立,就暖前檐坐。还有惆怅心,欲别红炉火。
筋力未全衰,仆马不至弱。又多山水趣,心赏非寂寞。
扪萝上烟岭,蹋石穿云壑。谷鸟晚仍啼,洞花秋不落。
提笼复携榼,遇胜时停泊。泉憩茶数瓯,岚行酒一酌。
独吟还独啸,此兴殊未恶。假使在城时,终年有何乐。
帆影日渐高,闲眠犹未起。起问鼓枻人,已行三十里。
船头有行灶,炊稻烹红鲤。饱食起婆娑,盥漱秋江水。
平生沧浪意,一旦来游此。何况不失家,舟中载妻子。
有侄始六岁,字之为阿龟。有女生三年,其名曰罗儿。
一始学笑语,一能诵歌诗。朝戏抱我足,夜眠枕我衣。
汝生何其晚,我年行已衰。物情小可念,人意老多慈。
酒美竟须坏,月圆终有亏。亦如恩爱缘,乃是忧恼资。
举世同此累,吾安能去之。
展开阅读全文
进入阁前拜,退就廊下餐。归来昭国里,人卧马歇鞍。
却睡至日午,起坐心浩然。况当好时节,雨后清和天。
柿树绿阴合,王家庭院宽。瓶中鄠县酒,墙上终南山。
独眠仍独坐,开襟当风前。禅师与诗客,次第来相看。
要语连夜语,须眠终日眠。除非奉朝谒,此外无别牵。
年长身且健,官贫心甚安。幸无急病痛,不至苦饥寒。
自此聊以适,外缘不能干。唯应静者信,难为动者言。
台中元侍御,早晚作郎官。未作郎官际,无人相伴闲。
闻君减寝食,日听神仙说。暗待非常人,潜求长生诀。
言长本对短,未离生死辙。假使得长生,才能胜夭折。
松树千年朽,槿花一日歇。毕竟共虚空,何须夸岁月。
彭殇徒自异,生死终无别。不如学无生,无生即无灭。
我貌不自识,李放写我真。静观神与骨,合是山中人。
蒲柳质易朽,麋鹿心难驯。何事赤墀上,五年为侍臣。
况多刚狷性,难与世同尘。不惟非贵相,但恐生祸因。
宜当早罢去,收取云泉身。
我心忘世久,世亦不我干。遂成一无事,因得长掩关。
掩关来几时,仿佛二三年。著书已盈帙,生子欲能言。
始悟身向老,复悲世多艰。回顾趋时者,役役尘壤间。
岁暮竟何得,不如且安闲。
长安盈尺雪,早朝贺君喜。将赴银台门,始出新昌里。
上堤马蹄滑,中路蜡烛死。十里向北行,寒风吹破耳。
待漏午门外,候对三殿里。须鬓冻生冰,衣裳冷如水。
忽思仙游谷,暗谢陈居士。暖覆褐裘眠,日高应未起。
平生早游宦,不道无亲故。如我与君心,相知应有数。
春明门前别,金氏陂中遇。村酒两三杯,相留寒日暮。
勿嫌村酒薄,聊酌论心素。请君少踟蹰,系马门前树。
明年身若健,便拟江湖去。他日纵相思,知君无觅处。
后会既茫茫,今宵君且住。