神鸦啼散古庙静。只晚风未定。零乱斜阳,红灰飞没影。
秋花狼藉满径。密远树、野烟催暝。跨鹤归来,云深环佩冷。
角声催梦清宵断。翠被和愁卷。潇潇风雨响窗棂。
忽忆去年今夜、月华明、
别来两叶眉长皱。可也恹恹瘦。秋光彊半已难留。
记取雁来时节、少登楼。
荼蘼香谢,怕春消眼底,归期重误。真个今番携素手,也算深闺长聚。
柳外催归,花边送别,几遍回头觑。难留征棹,一宵空费风雨。
依旧斗茗窗虚,敲棋院静,剩我无情绪。便到清宵眠不得,谁与共翻新句。
万叠离心,半江秋影,忽被云拦住。月明风细,只除魂梦来去。
照清溪,明野径。如此秋光,只在无人境。惹个蜻蜓飞不定。
红飐波心,闲弄西风影。
隐盟鸥,牵断荇。溆转汀回,花底藏渔艇。宿雨初收江岸净。
客梦惊秋,烂漫斜阳冷。
吹井梧,风渐紧。落叶吟虫相迸。许多时节病恹恹,那更晓来浓冷。
月华明,更鼓定。可有玉楼人醒。小窗关了又推开,犬吠一帘花影。
重寻断梦到天涯。不见昔时花。残春去后心情懒,怕经过、燕垒蜂衙。
独自小停瓜架,依稀认得山家。
满身文彩向谁夸。风露怎周遮。蘼芜十里凋残尽,只东篱、瘦菊藏它。
一霎秋魂欲化,又惊落叶寒鸦。
底须强把残秋閧。看来不是陶家种。篱落一枝黄。茅檐几夜香。
此花天与瘦。气味宜重九。霜露聚秋心。幽人只独寻。
儿家生长香闺住。出门便是天涯路。何处午鸡啼。炊烟碧一溪。
西风吹渐急。帆影摇空立。楼阁断斜阳。丹枫几夜霜。
再来池畔,忽然秋已如此。斜阳冷贴烟波,还记小荷未放。
谁料酒人都去,剩个蜻蜓,立西风呆想。收兰桨。甚处吴娃越舫。
折枝残叶,几日空凝望。湖堤上、一宵冷雨,潇潇不住,又添清响。
再也休怊怅。
待觅秋踪迹。问疏花、可还记与,蝶儿相识。一例西风无今古,吹尽年年过客,有几个、龙山暇日。
休道昔人悲叹事,算人间、悲叹何时毕。丝雨细,晓烟湿。
明朝乱叶阶前积。被顽冬、催秋早去,欲留不得。客去山灵应笑也,此辈登高痴极。
著得破、几双游屐。酒不断愁愁断酒,听哀鸿、叫月三更白。
檐铁骤,晓霜急。