钟送窗明,霜欺灯小,醒来冷压重衾。况今回数,闺阁几知音。
绣帐春前尚共,拈钿叶、鸦髻分簪。谁曾料、玉梅树下,一别到而今。
天涯芳草外,云来雁去,事事关心。记当年,闲说门对遥岑。
偏我梦魂无据,邻鸡唱、几度难寻。知何日,双眉翠暖,绿酒与同斟。
帘外雨初晴。草色青青。飞花不肯再消停。几日魂销无数蝶,无数啼莺。
扶病送春行。悄悄冥冥。人生何苦忒多情。不见海棠容易睡,容易飘零。
帘幕春寒峭。见疏梅、数枝开也,试灯风早。第一回圆今夜月,难得人天两好。
只可惜、好光阴少。画鼓敲开银世界,尽相持、不放鸡催晓。
深院静,漏声悄。
谁将明镜当头照。记难真、唐歌汉舞,几番喧闹。此地却除风雨外,少也千回曾到。
怕桂树、婆娑渐老。月是主人侬是客,见嫦娥、向我盈盈笑。
斜阳挂,海山小。
待放兰桡,重过菊径。人和凉月同扶病。轻帆未挂恨行迟,挂时又怕西风劲。
剪烛嫌频,推蓬怯冷。荒凉野岸三更近。草梢露重寂无声,孤萤照见秋分影。
昨宵猜著今宵雨,今宵月华翻皎。露白虫惊,风疏雁响,是我关心偏早。
为谁懊恼。问消瘦缘由,便天难晓。有甚方儿,可将侬病竟医好。
和衣连闷睡倒。正朦胧著枕,忽又惊觉。池闹残荷,门喧剩叶,尚有秋声多少。
难禁自笑。怎刚怕秋来,便悲秋老。病里年光,也抛人去了。
又过却、小除夕了。爆竹桃符,那家春早。细雪霏霏,黄昏未歇打窗闹。
一灯相照。看隔岁、灯花小。翠黛未曾描,偏此夜、匆匆天晓。
谁料。冷清清屋角,尚有老梅含笑。朝来夜去,甚新岁、恁般啰唣。
把时序、草草开除,不愁教、乾坤不老。但有底方儿,能闰穷冬都好。
风声鸟声。这番病起,不似前春。针又慵拾,睡还难著,剩个愁人。
隔帘几日浓阴。恰放出、些儿暖晴。薄命桃花,多情杨柳,依旧分明。
最怕残春,落红堆径。今年人比花先病。不教细雨几番催,留春一日花应肯。
风定帘闲,燕眠梁静。清明近也寒还剩。空檐病起已无花,夕阳只照游丝影。
听说园林饶胜赏,谁知转眼苍茫。高台就圯曲池荒。
花还如我瘦,草竟比人长。
剩有旧时双燕子,衔泥绕遍回廊。孤松无伴立斜阳。
新词吟宛转,往事费商量。
白塔城边路,青山郭外楼。一驴驼去恰逢秋。莫为几枝杨柳、便生愁。
燕子都飞去,桃花尚在不。情怀怊怅酒旗收。依旧夕阳西下、水东流。