墙角乍惊星坠。刚待起、又遭风挫。倦憩花心,凉依豆叶,弄影辉辉渐大。
几时添个。巫山客、忆沧江我。
又向檐牙小坐。似怕蛛丝难过。隋苑流光,车囊照读,计罪论功都可。
只应猜做。含恨死、美人磷火。
枕上眠难著,樽前泪不收。夕阳无奈上扁舟。料得舟行十里、九回头。
南雁书须寄,东风恨未休。落花红影荡帘钩。不管帘儿底下、有人愁。
溟濛丝雨黄昏后。道似无却还似有。冷逼银釭红晕久。
遥天雁断,空阶虫响,夜渐长时候。
香闺人醒闻檐漏。怕黄菊、今年更消瘦。开也定过重九后。
那堪邻院,搅风铃铎,又几声相凑。
一更更。一声声。蟋蟀催秋雨易成。残灯今夜青。
酒初醒。恨难平。月近中秋分外明。人间何处清。
几日浓阴,早柳堤作絮,菜圃堆金。传是前朝贵胄,旧阁园林。
池荒路古,客来过、几遍沉吟。荼蘼雨、毵毵细落,饧箫响断春深。
却忆昔年游赏,有成行翠袖,满座朋簪。尽曾宴花醉月,谁料而今。
枯松无伴,立斜阳、独自伤心。好分付、邻家燕子,莫还枉费追寻。
春色抛人何处去。若向天涯,定有人曾遇。燕子如何衔得住。
柳条已放漫天絮。
几夜愁听帘外雨。梦断罗衾,梅子青如许。云脚不开开又聚。
便天也恁无情绪。
静掩重重门户。不觉人来何处。夜半□凉生白纻,梦里忽收残暑。
露白一蝉吟,秋在碧梧高树。
晓月帘梢斜度。早有暗虫无数。到此时心儿便觉,先挨恁般滋味。
定说不悲秋,也自无情无绪。
不知何处响砧声。到侬心,分外清。断鸿叫落一天星。
云点点,雨冥冥。
问秋可肯再消停。放杨柳,几枝青。却尽西风吹个饱,全不用,半些情。
白日西驰,大江东注。朝朝暮暮相逢处。其旁坐老有青山,不愁不笑看今古。
渡口帆樯,波心钟鼓。后人又逐前人去。莫将词句掷寒涛,多情恐惹蛟龙怒。
月痕才上。暝色和烟漾。扑簌沙鸥惊打桨。趁溜乌篷刚放。
溪流曲曲斜斜。转过蓼叶芦花。一点红灯渐近,小桥竹屋人家。