落日荒江畔,停桡处处船。人闲沽酒地,风冷卖鱼天。
远水菰蒲接,空林橘柚悬。坐看新月上,长啸破苍烟。
画角传荒戍,征旗指大沽。云沙看不极,疆理辨全无。
茅屋行彭越,天风送海凫。晚潮吹地至,想像百灵趋。
真欲穷荒外,追随节使行。朝朝观日出,夜夜听潮生。
浩荡求仙志,艰难彻土情。何时沙碛里,提榼饷春耕。
送子故山去,苏门寻啸台。遗音想鸾鹤,古屋扫莓苔。
砌下百泉沸,窗中千嶂开。飘然欲一往,惆怅离筵杯。
平生怀有道,引领夏峰村。尔去枌榆社,还经薜荔门。
清风留梦寐,白首课儿孙。挥手潞亭畔,绿槐晴鸟喧。
水宿苦萦回,维舟步江浒。天门划然开,并峙雄千古。
梁山岩壑幽,突兀若廊庑。穿云一径遥,林薄霭春煦。
峰腰棠棣繁,涧侧朱樱妩。芬菲表杂花,采撷欣俦伍。
崚嶒殿阁悬,飞梯袅相拄。登临力屡疲,啸傲气还鼓。
乘风凌绝巅,浩荡江天俯。博望咫尺间,岚影晴吞吐。
题诗忆谪仙,斯人邈难睹。日暮怛忘归,渔歌发烟浦。
半岭穿城起,千岩带雨探。楼台连竹树,市井隔烟岚。
岸帻行丹嶂,支筇俯碧潭。雷摧峰顶塔,犬吠涧边庵。
突兀亭惟一,纡回径有三。疏篱新笋出,虚牖妙香含。
野卉飘莺粟,幽禽响石楠。幡幢依古佛,苔藓绣荒龛。
胜地从僧到,嘉游许客耽。愿随虞仲隐,尘世不须谈。
塞外长白横长空,吴君廿载冰霜中。岂意玉关得生入,云霄重望蓬莱宫。
哀笳听罢鬓毛改,纵横老笔偏能工。鱼皮之衣捕貂鼠,曾披榛莽寻黄龙。
甫草寓书感生别,题诗惨绝梅村翁。归来两公已宿草,惟君杯抱犹豪雄。
时平好献《大礼赋》,少陵遇合无终穷。相逢一笑快今日,俯仰况复当春融。
谈诗命酒皆老辈,何惜倾倒玻璃钟。楛矢石砮夸创见,君之所得亦已丰。
夜阑醉眼望天汉,恍惚鸭绿磨青铜。世间万事一海市,且看梅萼开春风。
岛屿蟠沙,烟波抱月,潜虬吐沫如许。敛自绡宫,滴同薇露,万里浮槎谁取。
博山小试,似快剪、云英一缕。袅袅萦帘拂座,怅望海天何处。
最怜空闺独炷。对氤氲、燕梁莺户。漫倚银篝听尽,夜深梅雨。
此际相思不浅。叹荀令风流顿非故。素被馀薰,缠绵未去。
田田漫舞银塘,鱼床捧出黎云好。新妆淡伫,静窥湍濑,临风窈窕。
翠羽低穿,水荭斜压,数枝偏皎。宛湘妃独立,轻绡掩映,明珰缀,波光照。
三十六陂淼淼。渐黄昏、冰姿恁悄。开宜玉井,折应素手,闹红都扫。
露冷才香,月明无影,蘋花共老。对鹤洲千朵,堪成雪赋,向邹枚道。