涉世应多虑,逢君可自宽。晴云看照户,光景叹惊湍。
日月孤臣疏,鸾凰国子官。春江明发棹,百丈上平滩。
万柳垂旌拂去鞍,马蹄新喜得沙乾。奇峰数点青冥外,寒笛一声落照间。
馀劫无端留黑壤,孤村应是小铜山。秦中物色高秋冷,为报春风好解颜。
疏灯夜榻隔秋连,一别沧江故怆然。语阱久疑无地避,长材应使后人怜。
山留荒屋供多病,力剩加飧健昔年。怪我好奇欲问字,清尊信有子云缘。
寒迎初雨昼阴连,草舍萧疏意惨然。世态备经方自悟,秋丹结尽竟谁怜。
可堪物节催双鬓,又见风花似去年。湖海生涯兴不浅,如君风骨故天缘。
笋舆度岭又高峰,望极越山兴不穷。元气远浮瀛海外,人家多在翠微中。
软莎黄犊迷烟雨,极浦归帆逗晚风。兵祲沉销春昼永,两江树色郁青葱。
邕州城北两江来,五管金汤亦壮哉。海贾遥通身毒布,堠亭直拟白龙堆。
卧关虎豹春霾雾,入匣雌雄夜吼雷。御远古来资上略,天南壁马已枚枚。
老夫越吏姓名通,衔璧牵羊事不同。圣代神灵跨往昔,南天万水尽朝东。
荒山故垒笼寒月,征马孤嘶自晚风。读罢穹碑一怅望,螭头飞动欲腾空。