昨报襄阳使者过,归鸿雪后度关河。遥知游宦惊时序,不惜缄书到薜萝。
日出汉江春气远,云连楚树晓阴多。岘山谁与同临眺,羊祐碑前一浩歌。
老潘胶法秘不传,君独得之乃其天。此法彷佛如参禅,忽然有省夜不眠。
又如神仙换骨法,应手不自知其然。湖东大帅天下贤,词源如海笔如椽。
本是玉堂挥翰手,正要此物供磨研。醉题李白三百首,扫尽将军九万笺。
老潘殁来知几年,声名始落潇湘川。君不见吕洞宾,竹丝篮子乌纱巾。
长安市上无人识,唤作湖西卖墨人。
步屧穿花径,香风吹客衣。地偏穷谷暖,雨过乱莺飞。
草色连空阔,僧居入翠微。田翁泥人饮,数肘不容归。
红妆翠袖砍采莲。三三两两斗婵娟。欲行不行落金钿。
落金钿,垂玉指。发青蘋,照绿水。
采莲复采莲,水深不得归。儿饥须母哺,当令阿谁饴?
瞥见出花边,容与未肯前。侬肱生似藕,郎面恰如莲。
风暖疑为雨,月明犹在烟。棹歌方欲歇,何处复相连。
采莲复采莲,仍唱《采莲曲》。若欲知苦心,须食莲中肉。
采莲复采莲,踟蹰一何久。不愁花妒容,惟恐刺伤手。
采莲复采莲,藕亦不可弃。中有不断丝,似妾缠绵意。
采莲复采莲,争如采荷好。花谢叶独存,团圆以终老。
采莲复采莲,湖水清且深。徒能照妾面,不能照妾心。
采莲复采莲,下有孤鸳鸯。秋花不结实,夜夜守空房。
莲开花覆水,莲谢藕在泥。不学青萍叶,随波东复西。
朝采并蒂莲,暮绾同心结。不学杨柳枝,含嚬送离别。
莲舟何处来,同住西湖口。郎怜波上花,妾爱泥中藕。
藕有青白节,花有艳冶容。郎心异妾心,三叹掩归篷。
岁月匆匆催白发,风尘漠漠敝青衫。
早晚扁舟逐孤雁,一江秋色挂吴帆。
泛西湖,西湖五月初,盈盈绿水开红蕖。纤手双摇木兰桨,荷花荡里移轻舫。
花深叶密不见人,隔花遥听菱歌唱。菱歌唱,中情自惆怅。
棹绕回堤去复来,摇动露盘珠荡漾。珠荡漾,不成圆,日照芙蓉颜色鲜。
娇态临风攲翠盖,新妆映水落青钿。采花休采菂,心苦谁如妾。
颜红羞比花,眉翠还同叶。南风送微凉,吹香袭荷裳。
折花挹荷露,惊散双鸳鸯。夫君在何处,妾心讵能忘。
碧茎刺手丝不断,芳容常恐凋秋霜。谁家游荡子,调笑弄湖水。
妾心自比花更清,独棹归船明月里。满身香露回中房,月挂高台鸾镜光。
吴姬越女多愁思,歌绕湖波空断肠。
荷叶似侬鬓,荷花似侬妆。
夫婿常别离,羞见双鸳鸯。