清秋绝顶竹房开,松鹤何年去不回。
惟有前峰明月在,夜深犹过半江来。
旧是神仙职,群资大雅才。异书传岳渎,短梦到蓬莱。
胜绝尘寰外,天然石室开。白云为留客,不放出山来。
我亦乾坤一腐儒,杖藜时访白云居。故人不入江海梦,道士空惊世俗书。
箫史凤归云缥缈,刘郎桃在雨扶疏。当年亲见东风事,杨柳丝丝二月馀。
武侯祠庙南山曲,苔满荒碑不堪读。客子登临又一时,秋色苍苍入乔木。
天下不可无奇材,千年精爽安在哉。孤吟裴回不忍去,寒日欲下悲风来。
烽烟犹未尽,年鬓暗相催。轻敌心空在,弯弓手不开。
马依秋草病,柳傍故营摧。唯有酬恩客,时听说剑来。
击壤歌,击壤歌,
仰观俯察如吾何。西海摩月镜,
东海弄日珠。一声长啸天地老,
请君听我歌何如。君不见丹溪牧羊儿,
服苓餐松入金华。又不见武陵捕鱼者,
舣舟绿岸访桃花。高人一去世运倾,
或者附势类饥鹰。况是东方天未白,
非鸡之鸣苍蝇声。朝集金张暮许史,
蠛蠓镜里寄死生。犀渠象弧谐时好,
干将镆铘埋丰城。失固不足悲得亦不足惊。
秋花落后春花发,世间何物无枯荣。
十年漂泊到如今,一穷殆尽猿投林。
平生舒卷云无心,仪舌纵存甘喑喑。
噫吁嘻!豪猪靴,
青兕裘,一谈笑顷即封侯。
后鱼才得泣前鱼,予之非恩夺非雠。
眼前富贵须看法和,吾将老矣行且休。
休休休,俯视八尺躯,
沧海渺一粟。忆昔垂九龄,
牵衣觅李栗。回头华发何萧萧,
百年光阴如转烛。乃歌曰:不编茅兮住白云,
不脱蓑兮卧黄犊。仰天拊缶兮呼乌乌,
手持鸱夷兮荐醽醁。乃赓载歌曰:招夷齐兮采薇,
拉园绮兮茹芝。折简子陵兮羊裘披,
移文灵均兮佩琼枝。敢问诸君若处庙廊时,
食前方丈、侍妾数百得志为之而弗为。
鸿飞冥冥不可弋,当时肯入搜罗中。暂往自为故人屈,竟归不与馀子同。
眇视富贵意谁识,大关名教功奚穷。近来士气颇卑懦,舣舟祠下歌清风。
汉帝中兴握赤符,先生恬澹隐名区。羊裘自是林泉物,龙德原非将相徒。
不学淮阴遭戮辱,岂同尚父预匡扶。高踪卓绝横今古,瞻拜桐江感叹俱。
满叶是清霜,培根无沃土。耻作秦皇松,宁为冯异树。
英灵自有风,荫蔚长如雨。可怜青青姿,不知人事古。
春风如贵客,一到便繁华。
来扫千山雪,归留万国花。
春风就像贵客一般,所到之地立刻繁华起来。
春风吹来时融化千山的积雪,吹过后留下万国的花香。