皇唐二百八十年,柳氏家门世有贤。
出众文章惟子厚,不群书札独公权。
本朝事去同灰烬,圣供吾思绍祖先。
感叹尽应余庆在,今来见汝又堪怜。
频年游子唱《骊歌》,杨柳其如送别何。毕竟不知攀折苦,长条更比去年多。
淅淅西风生暮寒。绣衣单。碧梧叶落藕花残。恨前欢。月镂虚棂烟逗竹,梦千山。玉箫清夜忆孤鸾。镇长闲。
万仞青莲上,梯云为试泉。谁将一勺水,引上九层天。
气带流霞色,香无下界烟。《茶经》曾品未,兴发自吾先。
枫叶萧萧间去津,临岐把袂一沾巾。千峰白雁逢归客,三径黄花候主人。
司马远游多博物,相如能赋亦甘贫。潇湘赤壁堪乘兴,忆尔应知入梦频。
风外丝丝袅绿烟,轻花初破不成绵。却嫌官路逢寒食,恼乱离愁似去年。
黄墩巨海通昌国,花园大路连西域。
九顷农歌乐丰年,赤山牧唱喧朝夕。
罗溪流水出通潮,仕岆高山古贤迹,
方寺钟声育善音,桃源击鼓评民籍。
千古丘明法度书,豕啼蛇斗未为诬。
后来更有无穷事,付与兰台鬼董狐。
万绪千条拂翠台,只牵人去不牵来。
杨枝折在行人手,那得杨花二月开。
桥北桥南千百树,绿烟金穗映清流。
青闺(guī)娟眼窥人过,翠染柔丝带雨稠(chóu)。
没幸章台成别恨,有情灞(bà)岸管离愁。
塞垣(yuán)多少思归客,留着长条赠远游。
青闺:原指女子居住的闺房。娟眼:原形容女子娟秀的眼睛。此处均用来形容柳树的叶芽。
灞岸:即灞水岸边,在陕西长安县东。河上有灞桥,汉唐人送客多至此,常折柳赠别,表示依依惜别之意,故云“有情灞岸管离愁”。
塞垣:边境地带。