银作天河玉作堤,河流倒挂与天齐。可怜抛向昆崙顶,一到人间浊似泥。
牙牌占彩贴红纱,袅袅双茎欲努芽。玉案遥将溱洧水,金盘绝胜魏姚家。
分从汉掌俱沾露,种出梁园不让霞。为报江南佳丽甚,王孙春色到天涯。
维旄茀蓠,在泽之湄。子来自燕,于以将睽。
维旄茀荟,在泽之涘。予之来邢,于以将贽。
既觏则降,胡惙其忧。河岳中移,两曜不仇。
白驹既餔,云何不辕。裳衣在躬,启明流天。
虽有餔浆,无裨渴饥。岂鲜弟昆,在生则依。
安能离形,与子周还。优哉游哉,庶以愉年。
少日曾闻叔度贤,过逢穷巷更萧然。挥毫秀自云霞发,裋褐名从海岳悬。
此道直论千载后,微才肯任众人前。酣歌意气频开眼,冠盖长安太可怜。
江路轻阴未成雨,梅花欲过半沾泥。
远来不负东皇意,一绝清诗手自题。
日薄霜清十月天,马蹄声里送流年。
店当古路三叉处,山似孤云两角边。
淹泊自悲穷不醒,衰残更著病相缠。
榆关瀚海知何在,目送飞鸿入暮烟。
圣朝中兴六十年,君家文武何联翩!先王剑履冠麟阁,後嗣簪橐陪甘泉。
流传到君愈卓荦,投我千篇皆杰作。
未分玉帐万貔貅,且擅诗人一丘壑。
尔来士气日靡靡,文章光焰伏不起。
君今已似骥千云,更看他年鲲击水。
大莫大於死生,亲莫亲於骨肉。
河不可冯兮非有难知,言知不从兮继以痛哭。
望云九井兮白浪嵯峨,刳肝沥血兮不从奈何!秋风飒飒兮纸钱投波,从公於死兮下饱蛟鼍。
三万里河东入海,万千仞岳上摩天。
遗民泪尽胡尘里,南望王师又一年。
肺渴常止酒,目昏复捐书。
蒲团坐袖手,一窗宽有余。
心知世缘薄,分与钟鼎疏。
湛然千仞渊,养此径寸珠。
光明照忧患,何适不自娱。
白云可与友,晴空闲卷舒。