三戍渔阳再渡辽,骍弓在臂剑横腰。匈奴似若知名姓,休傍阴山更射雕。
三戍渔阳再渡辽,騂弓在臂剑横腰。
匈奴似若知名姓,休傍阴山更射雕。
猎马千行雁几双,燕然山下碧油幢。
传声漠北单于破,火照旌旗夜受降。
朔雪飘飘开雁门,平沙历乱卷蓬根。
功名耻计擒生数,直斩楼兰报国恩。
陇水潺湲陇树秋,征人到此泪双流。
乡关万里无因见,西戍河源早晚休。
阴碛茫茫塞草肥,桔槔烽上暮云飞。
交河北望天连海,苏武曾将汉节归。
唾贼面,折贼骨。倒用司农印,愤夺源休笏。伟哉太尉抑何烈,平生段秀实,斯言乃敢污吾耳。
不见尚书府前一军甲,吾戴吾头自来矣。尔贼敢滔天,吾笏不汝全,血流被面匍而前。
吾头可刃体可镬,此笏击贼贼胆落。
条桑事了蒸麻急,刈麦人兼种稻归。
作苦那能衣食足,几多游冶厌轻肥。
勒兵辽水边,风急卷旌旃。绝塞阴无草,平沙去尽天。下营看斗建,传号信狼烟。圣代书青史,当时破虏年。
胡天夜清迥,孤云独飘飏.遥裔出雁关,逶迤含晶光。阴陵久裴回,幽都无多阳。初寒冻巨海,杀气流大荒。朔马饮寒冰,行子履胡霜。路有从役倦,卧死黄沙场。羁旅因相依,恸之泪沾裳。由来从军行,赏存不赏亡。亡者诚已矣,徒令存者伤。
春至金河雪似花,萧条玉塞但胡沙。晓来重上关城望,惟见惊尘不见家。
黄河泻白浪,到海一万里。
榆关风土恶,夜来霜入水。
河源冻彻底,冰面平如砥。
边将好邀功,夜率鏖兵起。
马度疾於风,车驰不濡轨。
尽破匈奴营,别筑汉家垒。
扩土过阴山,穷荒为北鄙。
天威震逆漠,戎心畏廉李。
所以龙马驹,长贡明天子。
边夫苟非才,怨亦从兹始。
昨日北风高,霏霏满天雪。
千里六出花,六日飞不歇。
深山深一丈,树木冻欲折。
平地盈数尺,布肆不成列。
覆物生辉光,照人清皎洁。
紫塞群玉峰,沧溟白银阙。
篁竹为琅玕,松风蒒玉屑。
官吏来参贺,物情亦感悦。
瘴疠已消除,丰穰及时节。
长吏因疾恚,请假来一月。
病眼为寒昏,风头因冷发。
汤药厌服饵,酒肉愁罢辍。
夹幕映重帘,炉茵与衾褐。
禄粟不忧饥,帑俸无乏绝。
江海主恩深,素餐心激切。
儿童温且饱,当风泝凛冽。
朝索暖寒酒,暮须汤饼设。
不知有饥寒,灯火夜暖热。
越人轻活计,舂税供膏血。
及至风雪时,日给多空竭。
樵苏与网捕,负薪冰路滑。
口噤无言语,股{左木右栗}衣疏葛。
藜藿不充饥,冻饿多不活。
惭惶褚夸恩,彷徨空殒越。
因作苦寒行,聊与儿童说。
惨惨寒日没,北风卷蓬根。将军领疲兵,却入古塞门。
回头指阴山,杀气成黄云。
上山望胡兵,胡马驰骤速。黄河冰已合,意又向南牧。
嫖姚夜出军,霜雪割人肉。
塞北无草木,乌鸢巢僵尸。泱渀沙漠空,终日胡风吹。
战卒多苦辛,苦辛无四时。
晚渡西海西,向东看日没。傍岸砂砾堆,半和战兵骨。
单于竟未灭,阴气常勃勃。
城上画角哀,即知兵心苦。试问左右人,无言泪如雨。
何意休明时,终年事鼙鼓。
北风凋白草,胡马日駸駸。夜后戍楼月,秋来边将心。
铁衣霜露重,战马岁年深。自有卢龙塞,烟尘飞至今。