悠悠发洛都。
茾我征东行。
征行弥二旬。
屯吹龙陂城。
顾观故垒处。
皇祖之所营。
屋室若平昔。
栋宇无邪倾。
奈何我皇祖。
潜德隐圣形。
虽没而不朽。
书贵垂伐名。
光光我皇祖。
轩耀同其荣。
遗化布四海。
八表以肃清。
虽有吴蜀寇。
春秋足耀兵。
徒悲我皇祖。
不永享百龄。
赋诗以写怀。
伏轼泪沾缨。
毕岁知无事,兵销复旧丁。竹门桑径狭,春日稻畦青。犬吠隈篱落,鸡飞上碓桯.归田起囗思,蛙叫草冥冥。不识城中路,熙熙乐有年。木槃擎社酒,瓦鼓送神钱。霜落牛归屋,禾收雀满田。遥陂过秋水,闲阁钓鱼船。长爱田家事,时时欲一过。垣篱皆树槿,厅院亦堆禾。病果因风落,寒蔬向日多。遥闻数声笛,牛晚下前坡。
我来淮阴城,千江万山无不经。山青水碧千万丈,
奇峰急派何纵横!又闻九华山,山顶连青冥。太白有逸韵,
使我西南行。一步一攀策,前行正鸡鸣。阴云冉冉忽飞起,
千里万里危峥嵘。譬如天之有日蚀,使我昏沈犹不明。
人家敲镜救不得,光阴却属贪狼星。恨亦不能通,
言亦不足听。长鞭挥马出门去,是以九华为不平。
明月中天秋气清,令严刁斗最分明。前山夜半雕翎响,知是官军射虎行。
边事多更变,天心亦为忧。胡兵来作寇,汉将也封侯。
夜烧冲星赤,寒尘翳日愁。无门展微略,空上望西楼。
江陵死,几人相。江夏诛,几人将。锦袍花蹙银麒麟,白牌封剑真将军。
生手已易袁应泰,掣肘更来王化贞。臣罪当诛血一缕,不死封疆死门户。
臣心可剖疏千言,不任经臣任枢部。东厂罗织贤与良。
邦国殄瘁人先亡。中原从此遂破裂,九边传首祸最烈。
九边风雪黄云高,魂兮归来何处招。痛吟性气先生集,江头松竹寒萧萧。
幽径穿林过,浑如洞里行。萧森无日色,滴沥有泉声。
古木千章耸,长藤百尺萦。肩舆出山口,回首白云横。
朔风卷水水倒行,三日不抵临川城。天空野旷人烟断,沧波浩浩孤舟横。
回首白云凝不飞,忆昨长跪牵爷衣。爷年渐老儿远去,膝前谁问寒与饥。
欲语妻孥转呜咽,十口从此隔风雪。已怜长安不易居,更堪贫贱难为别。
十年琴剑西复东,三百六旬如转蓬。出门即是客,远近将毋同。
何独此别心忡忡,江上严寒晚来作。呼僮暖酒斟复酌,醉不成欢卧未能,坐看纷纷雪花落。
寒入关榆霜满天,铁衣马上枕戈眠。愁生画角乡心破,月度深闺旧梦牵。
愁绝惊闻边骑报,匈奴已牧陇西还。
花逢雨夜晓看妍,实蕊凋时阶不喧。试问老禅幽得处,谓言物外有青天。