卞公古刚者,直节不可挫。岩岩六龙子,矫矫中兴佐。
可怜谢幼舆,梭飞齿还堕。志怀不事事,见面辄欲唾。
非关执鄙吝,要欲激疲愞。茂弘岂驽骀,庙社因迁播。
维公抗剧贼,婴此不测祸。平生忠义气,临绝不自奈。
愤心握两拳,爪甲穿掌过。英风渺何之,末路悲坎轲。
高堂风入帷,坏壁尘生坐。清魂不可招,聊为歌楚些。
去年阴山雪,平地三尺馀。人言土中蝗,入土不用驱。
今年岁枯旱,野食无豆蔬。西来三尺蝗,旧岁雪不如。
秋田有遗秉,未足饱一夫。细雨生谷芽,屯云几时舒。
群凶剧豺虎,诸将劳驱除。横尸作京观,流血如决渠。
高穹厌杀气,荆棘满郊墟。尚复此恒雨,未知当何如。
岂欲令斯民,竟死不少纾。天亦念赤子,理岂有是欤。
会当开晴云,却返羲和车。我廪虽巳殚,我地尚可锄。
庶用种宿麦,更作来岁储。
平生闻说西江水,百丈奫沦深见底,渔舟来去白鸥飞,上有纶巾隐君子。
作诗自许辈陶谢,啸傲烟云弄清泚。
纷纷声利满人间,耳本不闻安用洗。
李公过江号高流,逸气凛凛横清秋;沙边一笑偶邂逅,扫石荫松相献酬。
浩歌声断七十载,尚寄万壑风飕飀。
放翁老惫狂未歇,买船欲作西江游。
四十五秋宵,月分千里毫。冷沉中岳短,光溢太行高。不寐清人眼,移栖湿鹤毛。露华台上别,吟望十年劳。
知心似古人,岁久分弥亲。离别波涛阔,留连槐柳新。
蟆陵寒贳酒,渔浦夜垂纶。自此星居后,音书岂厌频。
凉霄烟霭外,三五玉蟾秋。列野星辰正,当空鬼魅愁。
泉澄寒魄莹,露滴冷光浮。未折青青桂,吟看不忍休。
仲尼既已没,余亦浮于海。
昏见斗柄(bǐng)回,方知岁星改。
虚(xū)舟任所适,垂钓非有待。
为问乘槎(chá)人,沧洲复何在。
孔夫子已经死了许多年,我如今也在乘船浮游大海。
天黑见北斗星斗柄掉转,才知道新的一年已经到来。
任轻便的木船随意飘去,垂下钓竿并没有什么期待。
问一问那乘槎归来的人,海上仙洲究竟在什么地方?
仲尼:即孔子。孔子姓孔名丘,字仲尼,后世尊称为孔子。浮于海:语意,表示不得志而避世。
昏:黄昏,天色将晚时。斗柄:指北斗七星第五至第七的三颗星。回:指回复到前一年年终时的位置。岁星:即木星。古人以其岁行一次,用以纪年。岁星改,是说一年又要过去了。
虚舟:轻舟。
乘槎人:槎,指竹、木筏。沧洲:指海上可供隐居之处。
郑谷栖真,庾园赋隐,尘外近接琅嬛。高阁云轮,乱签风叶,曾夸架压千元。
看砌草、长萦带碧,池水清留砚沈,幽居意远,苍茫妙笔荆关。
为问堂前燕子,寻旧话、万柳夕阳边。
拜经楼古,沧桑易阅,依庑人来,宅相称贤。凭记取、残烽树石,历劫门庭,几度机丝伴读,竹马嬉游,都向图中证梦缘。
长物仅存,荆弓遇合,米舫光芒,漫感山邱,烬荻摩挲,藏书纪事同传。
岸压邮亭,路欹华表,堤树旧色依依。红索新晴,翠阴寒食,天涯倦客重归。叹废绿平烟带苑,幽渚尘香荡晚,当时燕子,无言对立斜晖。追念吟风赏月,十载事,梦惹绿杨丝。
画船为市,夭妆艳水,日落云沈,人换春移。谁更与、苔根洗石,菊井招魂,漫省连车载酒,立马临花,犹认蔫红傍路枝。歌断宴阑,荣华露草,冷落山丘,到此徘徊,细雨西城,羊昙醉后花飞。
碧落桂含姿,清秋是素期。一年逢好夜,万里见明时。
绝域行应久,高城下更迟。人间系情事,何处不相思。