繄我书屋东,屹然矗高峰。壁立几千仞,卷舒簇芙蓉。
巉然颇高洁,缅怀太傅翁。明月坠西岭,白云散晴空。
虽无蔷薇洞,而有竹与松。扪萝试攀援,着屐扶短筇。
千古重先德,何由蹑孤踪。
眼前轩冕是鸿毛,天上人情谩自劳。
脱却朝衣便东去,青云不及白云高。
寒云轻重色,秋水去来波。待我戎衣定,然送大风歌。
经谈孔壁士如林,翘首龙门冀赏音。檐内命题秋院静,灯前批卷夜堂深。
赋惊五色宁迷眼,笔想三长独苦心。淡墨榜开舆论惬,高名从此重南金。
钝碧顽青几万秋,直无天地始应休。莫嫌尘土佯遮面,能向楼台强出头。霁色陡添千尺翠,夕阳闲放一堆愁。假饶不是神仙骨,终抱琴书向此游。
旧狎悬流度石梁,今来涧曲履微霜。
铁桥深锁蛟龙睡,不放诸天出上方。
寿春之宛丘,十日复五日。河盘常山蛇,舟舞宋都鹢。
途长冬景短,坐卧厌局蹐。未知疏凿意,何苦纡弗直。
恭惟大圣人,环辙于斯厄。神龙困泥沙,祥凤栖枳棘。
平原澹荒烟,犹带愠见色。知士多崄艰,愚夫抱安逸。
有怀重徘徊,延伫三太息。路转见孤村,垣低出古驿。
过雨蔓菁青,凉风木绵白。林疏散鸡豚,土广饶菽麦。
红裙摇清漪,浣女秋波急。柳边当垆妇,倚阁看过客。
数户赋一兵,优游且殷实。北人尚并兼,差徭合众力。
束矢莫能折,床肤讵剥及。南人虽弟昆,小户亦缕析。
岁久弱弗支,贪官肆蚕食。何当此卜居,卖书买玺栗。
野景荒寒霜意边,疏林僵立势参天。定应画妙王摩诘,故著诗清孟浩然。
驴怯小桥鞭不动,风掀危帽整还偏。官閒老我叨君赐,红日三竿尚昼眠。
久行多不定,树下是禅床。寂寂心无住,年年日自长。虫蛇同宿涧,草木共经霜。已见南人说,天台有旧房。
五阳未决尚存阴,底事先王卧竹林。
绝口不谈当世务,对天惟有格君心。