前辈凋零尽,南阳有古阡。诗应传四海,酒不到重泉。
槐国真成梦,桃源亦是仙。松根一匊泪,惨淡堕风烟。
出郭东门古道斜,独骑款段稳于车。春才三月已两月,村旧百家无十家。
山径低飞鬼蛱蝶,野塘竞噪官虾蟆。东风不奈晚愈恶,吹散满身杨白花。
阴霾连日恶风生,老去愁多骨亦惊。天色昏昏转黄浊,春光冉冉又清明。
邻家醁酒初开瓮,游女香车不出城。须为杏花赊一醉,谁家园里有莺声。
底事东风大放颠,为花浑废夜深眠。赏心不有闰三月,老眼应虚春一年。
歌舞尽传天上曲,笑谈同是酒中仙。归时更爱东城道,月在秋千影外圆。
紫殿含云列,黄居吐日攒。人间杨柳色,天上得先看。
藻鲤腾文浪,华莺度玉栏。万年瞻郁翠,春象映游观。
老禅期客煮园蔬,少憩西邻日转初。万白千红好时节,断魂空付两龙驹。
夜久露华重,寒鸦不肯栖。月推银海上,斗过玉绳西。
风脱林衣瘦,山擎云帽低。流萤三四点,趁队过前溪。
恬然如一梦,分竹守长安。去日冰犹壮,归时花未阑。
风光经目少,惠爱及民难。可惜终南色,临行子细看。
佳游得令辰,过此不为春。
一境风光秀,万家烟火新。
燕初飞玉殿,草不染香轮。
逼水蒲牙短,围堤柳带匀。
纵谈高出古,落笔健生神。
日暮还醒去,林化应笑人。
草远花明沟水头,同君此地并离愁。
盖馀瓮酒沈三赋,合作盘鲭厌五侯。
觉在他乡应有梦,信非吾土少登楼。
楚山不见西江远,莫反骚文剩驻留。