忍睡出坐衙,扶病起觞客。
本来世味薄,况复酒户迮。
谵谆时强语,嵬昂已颓帻。
烧烛不盈寸,归卧弄书册。
我来未获稻,客里今食麦。
怅望稽山云,飞去无六翮。
有道真为万物宗,巉然使我叹犹龙。
晨鸡底事惊残梦,一夕清谈恨未终!
霜信催寒力尚微,邮亭系马旋添衣。
平郊极目冬耕遍,小妇篸花晚饷归。
孤宦每随征雁远,故人已似晓星稀。
上书自效真须猛,菰正堪炊蟹正肥。
忍病停朝药,捐书省夜灯。
都门下第客,山寺退居僧。
天每临幽隐,人何与废兴?能轻马千驷,肯慕稷三升!
昨解鱼符已径归,偶随尺一起柴扉。
蹔留已媿黔吾突,久住空令缁客衣。
外物纷纷何足问,故人眷眷莫相违。
从今再见应无日,长与沙鸥共钓矶。
夜雨清池馆,晨光散石林。一舟相过日,千里独来心。
树拥江声断,潮生山气阴。异时怀旧意,应比未逢深。
白河日赤沙吐云,人喧吏閧迎神君。三月万花拥车入,满城竹马儿童出。
君昔坐郡襄汉东,气势三楚生雄风。擿奸无论汉张敞,秉义直到唐梁公。
霜飙偶折奋翅鹗,日月竟照凌云松。铁干久拟作隆栋,剑翮即暑追飞龙。
空同老儒不君识,倾盖逢之喜动色。论文开口夜尝旦,愤事扼腕昼遽黑。
南阳虽迩路终隔,音书易通见难得。我欲扳君数日住,南民望之馁待食。
君心透彻皓如玉,壶之清冰君材磊。落岿如万仞之立壁,高议足以排山岳,伟文足以华人国。
只恐兹邦难久留,汉庭来徵郭细侯。
野客赏春怜物华,不将手触新开花。且留林下引狂蝶,看舞东风倾绿霞。
禀性实无用,干名谬所望。中为禄仕逼,误有世俗偿。
组绶见羁縻,簿书正抢攘。语言畏时忌,谈笑忧事妨。
往者托山林,未能下羲皇。迩来失吾真,终日几发狂。
期会非本务,米盐岂大方。洒心赖篇籍,发兴依松篁。
朋友素所畏,道路阻且长。怨极倘见思,寄声慰离肠。
汉廷用五饵,无复请长缨。犹是輶轩使,时通绝域情。
山川资览眺,战伐想纵横。不负四方志,那辞万里行。