霏霏南山来,此意足怡悦。昏旦气候间,棂疏互明灭。
姜侯设脍当严冬,昨日今日皆天风。河冻未渔不易得,
凿冰恐侵河伯宫。饔人受鱼鲛人手,洗鱼磨刀鱼眼红。
无声细下飞碎雪,有骨已剁觜春葱。偏劝腹腴愧年少,
软炊香饭缘老翁。落砧何曾白纸湿,放箸未觉金盘空。
新欢便饱姜侯德,清觞异味情屡极。东归贪路自觉难,
欲别上马身无力。可怜为人好心事,于我见子真颜色。
不恨我衰子贵时,怅望且为今相忆。
古人二十四,已自取亿印。
加我三十一,拥褐猿猱迳。
古人三十六,已自叹头颅。
加我十九年,雪颔埋霜须。
春风秋月五十五,青山白云自今古。
与其浮沈於不卿不相之间,孰愈自适於老圃老农之伍。
休休休,仰面看人吾所羞。
莫莫莫,天下事堪几回错。
既不能致君乎唐虞,又不能收身於樵渔。
提携手板聊复尔,安用局促辕下驹。
昌黎老韩手笔大,光范三书看渠破。
号天叫地为一官,宰相须还贾耽做。
不如荷葭坞中之把茅,卧听松声三峡涛。
开门夜半划长啸,已笑古人山月高。
北风动江海,飞雨湿清秋。
蝉噪曾何急,猿啼不自愁。
冥冥高叶下,莽莽乱云浮。
正复开人意,披襟百尺楼。
羁栖海上州,岁晚得师游。句泻碧潭月,篇成清夜秋。
云根龙洞锁,花气蜜房收。此理何人达,营营枉白头。
陈侯肆于文,为弟作佳传。浮生谢满壑,至行出瞑眩。
鬼神使果有,夭寿各无恨。吾特忧其无,有之复何患。
西伯昔断讼,令名存迄今。南临大河曲,北倚首阳岑。
俗被圣贤化,人多礼让心。夫君老经术,终日想鸣琴。
迩来友义渐隳颓,直谅多闻贵不回。
势利相交何足道,已知余耳愧陈雷。
玉树交横雪后天,银河沉着斗栏干。
笔峰微结冰丝涩,灯晕初成花烬残。
太学先生氊苦薄,公车倦客履仍单。
欲吟佳句到清晓,夜寂愁闻金石寒。
高秋诸将欲横行,蓟北先开细柳营。万里旌旗连杀气,千山鼓角动边声。
指挥士马中原合,谈笑风尘瀚海清。此日汉军俱望幸,满朝应重亚夫名。