盥面知新瘦,看书觉近昏。
风霜不相贷,老意与谁论。
寓居东青城北端,夏室阴阴簟色寒。
瓜盘那复集蝇蚋,研沼似欲生波澜。
奇奇怪怪石几壑,谡谡苍苍竹数竿。
枕扇衣斑自不恶,时文思索愧空餐。
晚晴相唤浣罗衣,惆怅春波没石矶。忽觉风吹歌笑近,南邻游女画船归。
老去溪干作钓翁,心閒无事与僧同。梦回喜见晓窗白,旱久愁看暮岭红。
案上旧书因暑废,樽中美酝为贫空。不凡不圣伊谁会,别是吾侬那一通。
生世七十年,回看如一日。中间事万变,或喜或忧戚。
得失与升沉,其事固非一。杳然如梦中,无复留彷佛。
前者既已尔,后来亦当必。所贵寸心虚,翛然不留物。
俯仰天地间,无愧亦无慄。
离离墙下桑,枝弱根何强。春风鼓萌檗,列树争辉光。
恒惧时雨歇,蕴隆嘉谷伤。秋水喜河伯,如何犹望洋。
少小不好学,大耋嗟面墙。
有口只饮酒,有眼只看书。
看书知古今,治乱能愁予。
不如一味饮,醉眼昏蘧蘧。
抵虚投隙废精神,世态纷纷日更新。得丧是非浑一梦,不知误却几多人。
名利双蜗角,堪舆一旅亭。
生平嫌著物,老去更忘形。
慢火煎茶熟,寒灯照梦醒。
室空无道伴,自展八还经。
南湖谷老谁识尔,被褐裹头卧桑梓。早时读易编屡绝,直道如弦仕三已。
郎官十年穷不休,八口羞称折腰米。虞廷咎夔苦梦寐,前代君臣若鱼水。
老骥伏枥志千里,绨袍百结吾不耻。鲁生甘守白茅屋,张良还从赤松子。
洛阳少年抱区区,汉室规模叔孙礼。嗟哉往事谁向语,惠施无人予期死。
凤凰楼下党锢成,浊流岂但十一士。君不见申屠蟠,灭迹烟霞里。
又不见郭林宗,涉世终泥滓。沧江日落归去来,东山草堂安在哉。
迟清亭子风拔颓,贫贱如此令心哀。殷王中兴图逸才,孰为霖雨为盐梅。
终日畚锸歌徘徊,于乎终日畚锸歌徘徊。