羽毛摧落向人愁,当食哀鸣似有求。
万里衡阳冬欲暖,失身元为稻粱谋。
鸟有车载板,朝暮尝一至。
世传鵩似鴞,而此与鴞似。
唯能预人死,以此有名字。
疑即贾长沙,当时所遭值。
洛阳多少年,扰扰经世意。
粗闻方外语,便释形骸累。
吾衰久捐书,放浪无复事。
尚自不见我,安知汝为异。
怜汝好毛羽,言音亦清丽。
胡为太多知,不默而见忌。
楚人既憎汝,弹射将汝利。
且长随我游,吾不汝羹胾。
冉冉春行暮,菲菲物竞华。
莺犹求旧友,雁不背贫家。
室有贤人酒,门无长者车。
醉眠聊自适,归梦到天涯。
结阁揖仙子,疏塘临隐扉。
水花红四出,山竹翠相围。
云度疑軿下,凫惊恐舄飞。
蜀姜宁可恃,投钓此忘归。
依倚秋风气象豪,似欺黄雀在蓬蒿。
不知羽翼青冥上,腐鼠相随势亦高。
孙陵西曲岸乌纱,知汝凄凉正忆家。
人世岂能无聚散,亦逢佳节且吹花。
飞来峰上千寻塔,闻说鸡鸣见日升。
不畏浮云遮望眼,只缘身在最高层。
柴门照水见青苔,春绕花枝漫漫开。
路远游人行不到,日长啼鸟去还来。
经冬无雪麦不死,秋雨过多深入土。
人言来岁定无麦,农父掉头笑不许。
清明雨足麦欣欣,旋敕奴婢修破囷。
大麦过期当半熟,小麦未晚犹十分。
东家西舍发陈积,十钱一饼犹难得。
向来天公不为人,市人半是沟中瘠。
前望麦熟一月期,老稚相劝聊忍饥。
谁令伏枕作寒热,囊中无钱谁肯医。
天公爱人何所吝,一春雨作雷不震。
雷声一起百妖除,病人起舞不须扶。
君唐虞兮臣皋夔,将卫霍兮恢边陲。
时文景兮民雍熙,狱无冤人兮野无蒿藜。
玉烛亘天汉离以昭兮,其惟百姓日用而不知。
歌鹿鸣与既醉兮,而颂声洋溢乎康逵。
顾此失彼吾君之清静躬俭以寂默兮,而犹薄滋味与游嬉。
臣原得连四海以为席兮,酌北斗而为酒卮。
使五老奉觞上寿以申祝兮,令夫八元夹侍而正仪。
原圣寿上齐於箕翼兮,其光容充塞於四维。
醉大道与仁义兮,而淳风浃洽於华夷。
期亿万期年兮,民皆陶陶而化之。
庆君臣之嘉会,陋酆镐与瑶池。