携玉手,喜同车。北上云阁飞除。钓台蹇产清虚。池塘观沼可娱。
仰汎龙舟绿波。俯擢神草枝柯。想彼宓妃洛河。退咏汉女湘娥。
日既逝矣西藏。更会兰室洞房。华镫步障舒光。皎若日出扶桑。
促樽合坐行觞。主人起舞娑盘。能者穴触别端。腾觚飞爵阑干。
同量等色齐颜。任意交属所欢。朱颜发外形兰。袖随礼容极情。
妙舞仙仙体轻。裳解履遗绝缨。俛仰笑喧无呈。览持佳人玉颜。
齐举金爵翠盘。手形罗袖良难。腕弱不胜珠环。坐者叹息舒颜。
御巾裛粉君傍。中有霍纳都梁。鸡舌五味杂香。进者何人齐姜。
恩重爱深难忘。召延亲好宴私。但歌杯来何迟。客赋既醉言归。
主人称露未晞。
吴树绿如盖,越山天下奇。
遥知戎事暇,总是雅歌时。
国士曾持节,将军已建旗。
西宛有名骥,安得为君驰。
海内称耆旧,公名满缙绅。遭时佐明主,几岁托邦人。
镇俗山河壮,移官省阁新。平生经济在,诣阙待亲陈。
杜宇声残换物华,断魂原不为思家。不堪逆旅逢寒食,况复愁中对落花。
沅浦有怀捐佩玦,楚歌无调变龙蛟。朱弦欲抚难成曲,水咽临湘起暮笳。
南国有秋茱,芳馨袭椒兰。
臞儒山泽间,晨霞却朝餐。
置之红锦囊,荐以黄金盘。
瓶乳下青云,一笑颓玉山。
鸡犬听湛浮,辽鹤将自还。
谢公曾步处,石鼓尚依然。
地狭川多涨,山高浦欲旋。
不因诗句说,更复有谁傅。
怀望徘徊久,寒郊起暮烟。
何处金笳月里悲,悠悠边客梦先知。
单于城下关山曲,今日中原总解吹。
霸城月照仙人泪,不逐魏宫翁仲二铜驼。久作劫灰飞帐构,犹存景初字洛灵。
儿爱芳林好,夺得蛾眉供洒扫。弸彋想像薄罗风,传与千年尚方造。
流苏翠羽光零乱,土上出金妖识换。文成石马大讨曹,水吐玉蜍才效汉。
碧筒平坐朱竿密,八分应认仲将笔。摩挲仿佛陵云台,小缩波痕劲无匹。
更闻昭烈能自贬,御用都归销鋊焰。一枝古色出重缄,留向人间鉴奢俭。
只隔青山百余里,都无消息是何如。
春来虽有游人使,逆旅情怀懒作书。
偶随一鹤出关回,雾雨连山手拂开。道士自天传法眼,山灵无地秘神胎。
自谙饮水知泉脉,更许诛茆枕石堆。梦到华胥安逸处,不知天地有惊雷。