君不见生不愿为牛後,宁为鸡口。
吾闻向来得道人,终古不忒如维斗。
希价咸阳诸少年,可推令往挽令还。
俗学风波能自拔,我识廖侯眉宇间。
省庭无人与争长,主司得之如受赏。
东家一笑市尽倾,略无下蔡与阳城。
生珠之水砂砾润,生玉之山草木荣。
观君词章亦如此,谅知躬行有君子。
更约探囊阅旧文,蛛丝灯花助我喜。
贤乐堂前竹影斑,好鸟自语莫令弹。
北邻著作相劳苦,整驾谒子邀同攀。
应烦下榻煮茶药,坐待月轮衔屋山。
文木裁成体直方,高斋时伴校书郎。坐摊散帙资弹压,风动残编待主张。
叶叶展舒迎雪牖,行行指点照萤囊。但知持正无偏倚,尺寸何劳计短长。
钿弦声里自成行,无那分飞落楚霜。前侣飘零何处在,青春作伴好还乡。
云路谁相导,先群众所推。将飞行忽断,欲落意还疑。
影只惊弦及,霜寒奋翼迟。阳回神自旺,高举迥难追。
节物何催逼,翩翩不可留。
枫丹湘渚暮,芦白楚江秋。
只影侵霜月,孤鸣入戍楼。
天高云路杳,安稳过罗浮。
久雨泥涂恶,春风草木花。相逢一笑乐,欲去百咨嗟。
何日定行役,此时应到家。平居倾望意,汗漫正无涯。
孤雁如贞妇,余生不再双。
避寒辞北塞,随日到南邦。
倦翼堪怜影,哀音自满腔。
空闺人听得,离思转难降。
万里孤飞羽翼残,一声时复叫云寒。
江湖群侣今难得,随处烟波且自安。
衡阳初失伴,归路远飞单。
度陇将书怯,排空作阵难。
呼群云外急,吊影月中残。
不共凫鸑宿,蒹葭夜夜寒。
空城夜已寂,一雁度云端。汀洲亦可止,何不怯霜寒。
岂非防暗祸,惊矫失自安。孤音诉明月,天高路漫漫。
以鹑置怀袖,比汝乏羽翰。蒙恩傍温暖,岂念宵征难。