千山落日淡高旻,万里秋风促去轮。自是圣朝无阙事,何妨天末有孤臣。
霜侵列戍笳声急,云卷平沙月影新。我亦梧桐花下客,至今魂梦愧斯人。
昔友称君不厌频,喜君果不负斯人。墓田马鬣穷交冢,寒食鸡豚祔祭宾。
一事必传成独行,三生重话转伤神。秋风野笛苔溪路,石语荒林万古情。
江梅的烁未全开,老倦无心上将台。
人在江南望江北,断鸿声里送潮来。
双旌淩风翔,桂棹亦已整。福星方北移,欲挽何由请。
万姓送河干,将语气先哽。盛德所感孚,捷若形与影。
况辱知遇深,怅惘安能屏。贱子苦疏放,天性刚且鲠。
读书偶一得,狂论倏然骋。往往遭俗嫌,弃掷如顽矿。
惟公加拂拭,每见首辄肯。推心置腹中,信任无与并。
俯仰阅三年,泄沓绝俄顷。四知惕暮夜,清慎过杨秉。
中厨告炊断,淡漠付微哂。债累已钜万,心犹切悲悯。
嗷鸿未安辑,焦劳忘食寝。临去重踌蹰,迂驾将往省。
爱我逾骨肉,针砭复时领。谓子清无私,干局更开敏。
惟虑性孤介,或至招尤眚。有学贵有养,气暴须自忍。
我亦献刍尧,愿公屡閒静。坎坷讵易平,沈酣本难醒。
施为有次第,未可一时并。精神虽富有,太竭后必窘。
加飧慎摄卫,古语亦甚炳。公稍颔其颐,子言固当谂。
良玉不厌砥,良弓不厌檠。临别相赠言,此义百代准。
引领睇江云,寸衷常耿耿。