头玉硗硗眉刷翠,杜郎生得真男子。骨重神寒天庙器,一双瞳人剪秋水。竹马梢梢摇绿尾,银鸾睒光踏半臂。东家娇娘求对值,浓笑画空作唐字。眼大心雄知所以,莫忘作歌人姓李。
来从何处。见亦愁无数。便是相逢无可语。一种心情兜住。
若云不算情痴。缘何醉梦支离。绣得鸳鸯新谱,好风寄予黄鹂。
阆苑天风接玉屏,江山文字见英灵。苍茫三百年间事,片石谁寻十友亭。
一篝灯影夜窗寒,静展青编子细看。
会得圣贤千古意,不须场屋苦求官。
溪水如蓝绿,幽人一叶舟。夕阳成独酌,山色在中流。
清兴今谁及,长吟不自休。归来期扫榻,相对话良游。
黄檗山中话裴相,独龙冈上忆舒王。相公留得溪边寺,千古佳名在郑乡。
永春春不断,桑柘满林丘。
云薄无多雨,山清即是秋。
浅沙寒立鹭,小迳晚归牛。
不惯同为客,逢人问突头。
天地寒更雨,苍茫楚城阴。一尊广陵酒,十载衡阳心。
倚仗不可料,悲欢岂易寻。相逢成远别,后会何如今。
身在江海上,云连京国深。行当务功业,策马何駸駸。
筠(yún)竹千年老不死,长伴神娥盖江水。
蛮娘吟弄满寒空,九山静绿泪花红。
离鸾(luán)别凤烟梧中,巫云蜀雨遥相通。
幽愁秋气上青枫(fēng),凉夜波间吟古龙。
千年的斑竹林还是那么青翠,长伴着神娥,覆盖着青碧的流水。
田家少女的歌声正在秋野飘荡,山陵的竹叶上却染着点点红泪。
遥远的苍梧弥漫着凄凄别情,巫山蜀山的云雨只能在梦中相通。
幽怨的秋思吹上青苍的枫树林,凉夜的波间古龙在悲凄地长吟。
湘妃:舜的两个妃子,死后成为湘神,称为湘夫人。筠竹:斑竹。神娥:即湘妃,一作“秦娥”。
蛮娘:湘中村女。九山:九嶷山,又名苍梧山。
离鸾别凤:指舜葬于苍梧,二妃死于湘水中,并未合葬。烟梧:烟波浩渺的苍梧山。巫云蜀雨:借用楚襄王与巫山神女幽会比喻舜与二妃相往来。
青枫:一作“清峰”。吟古龙:即古龙吟。指松树形状如龙,被风吹,发出的声响。
漫愁青女妒新妆,已有风传处处香。
试问隐沦溪上客,欲将春色若为藏。