一声清跸出行宫,百尺黄旗绣戏龙。
我赴文场君受戒,道边曾共望高宗。
鼓坎坎,角呜呜,四鼓欲尽五鼓初,老眼不寐如鳏鱼,抚枕起坐涕泗濡。
平生空读万卷书,白首不识承明庐。
时多通材臣腐儒,妄怀孤忠策则疏。
欲剖丹心奏公车,论罪万死尚有余。
雷霆愿复宽须臾,许臣指陈舆地图。
亿万遗民望来苏。
艺祖有命行天诛,皇明如日讵敢诬。
拜手乞赐丈二殳,中原烟尘一扫除,龙舟泝汴还东都。
春晴闲过野僧家,邂逅诗人共晚茶。
归见诸公问老子,为言满帽插梅花。
文能换骨馀无法,学但穷源自不疑。齿豁头童方悟此,乃翁见事可怜迟。
酸涩涧边果,青红岩际花。贪随狙狖去,风雨未还家。
夜雨灯前感概深,为邦一士重千金。风云未展康时略,天地能知许国心。
剑忽拄颐都将相,帽曾压耳隐山林。英雄自古常如此,君看隆中梁甫吟。
老子痴顽惯转蓬,残年懒复问穷通。赦书虽未除诗债,盟府犹当策酒功。
桐岭市回人踏月,柘冈月落鸟呼风。浮生触处无真实,岂独南柯是梦中。
地僻少人迹,屋低便老人。炉红得清坐,酒绿慰孤斟。
吠犬惊飘叶,栖禽换暗林。人间固多难,感慨不须深。
神仙岂易学,富贵不容求。百岁傥未尽,一樽差可谋。
钟鸣上方晚,桂发小山秋。处处多幽趣,攒眉勿浪愁。
赋性虽耽酒,其如老病身。
气衰成小户,醅浊号贤人。
疏广矜君赐,刘伶畏妇嗔。
兰亭独超绝,千载擅清真。