纨袴不饿死,儒冠多误身。
丈人试静听,贱子请具陈。
甫昔少年日,早充观国宾。
读书破万卷,下笔如有神。
赋料扬雄敌,诗看子建亲。
李邕求识面,王翰愿卜邻。
自谓颇挺出,立登要路津。
致君尧舜上,再使风俗淳。
此意竟萧条,行歌非隐沦。
骑驴三十载,旅食京华春。
朝扣富儿门,暮随肥马尘。
残杯与冷炙,到处潜悲辛。
主上顷见征,欻然欲求伸。
青冥却垂翅,蹭蹬无纵鳞。
甚愧丈人厚,甚知丈人真。
每于百僚上,猥诵佳句新。
窃效贡公喜,难甘原宪贫。
焉能心怏怏,只是走踆踆。
今欲东入海,即将西去秦。
尚怜终南山,回首清渭滨。
常拟报一饭,况怀辞大臣。
白鸥没浩荡,万里谁能驯。
雨馀百川涨,远水浮林梢。忽怪有帆席,何为出鸟巢。
登临非吾土,虚爽慰南交。稍见暝烟起,阴虫啼草茅。
土入花瓷浅,林疏雪操鲜。后凋非地力,独秀是天年。
老我不谐俗,惜才如养贤。明明千古意,渠自指庭前。
高人金锡已凌云,零落馀香片片新。信手拈来还飏却,和风散作万家春。
石马开陵道,阴虬结庙阿。
飞云似不去,疑误大风歌。
古戍连沙曲,层阿属岸隈。
天长倦鸟没,山晚跛牂回。
斜日低官树,轻寒犯客杯。
还城闻暮角,三叠落江梅。
冻苔渐活到梅根,暖日摇波出岸痕。客里春光生怅望,鸥边山色易黄昏。
嵚崎已觉人堪笑,强聒终嫌舌尚存。江汉思归归未得,腐儒何必属乾坤。
十里红芳载酒行,兴来谁复顾阴晴。无端此会聊相偶,有约重来恐未成。
击楫声孤人语歇,济川名重客舟轻。风光想像湖湘路,欲借遗文吊贾生。
小山孤坐月来时,举酒长歌问月诗。采石江头自圆缺,更无一语应前词。
姑熟溪头近请违,玩鞭亭上再相期。留连话旧忘尘虑,把盏枰棋得自怡。