敝袍羸马遍天涯,恰似伶优著处家。社瓮嫩醅初泛蚁,寒缸残烬自成花。
幽窗照影乌巾折,醉手题诗淡墨斜。莫恨久为峨下客,江湖归去得雄誇。
禹会桥头江渺然,隔江村店起孤烟。
冷云垂野雪方作,断雁叫群人未眠。
万里漂流归故国,一生蹭蹬付苍天。
暮年尚欲师周孔,未遽长斋绣佛前。
乌柏微丹菊渐开,天高风送雁声哀。
诗情也似并刀快,翦得秋光入卷来。
一径苔侵四壁空,北窗支枕听秋钟。故人去后登楼怯,白发多来览镜慵。
狂忆射麋穷楚泽,闲思钓雪泛吴松。相如病渴年来剧,酿酒倾家畏不供。
看云庐阜屏风叠,采乐嵩山冠子峰。
行尽四方心未快,不如一棹醉吴松。
蜻蜓浦中闻雁声,寒侵短褐客愁生。
忽思大散关头路,雪压蒙毡夜下程。
枯草霜花白,寒窗月影新。
惊鸦时绕树,吠犬远随人。
出仕谗销骨,归耕病满身。
世间输坏衲,切莫劝冠巾。
山光秀可餐,溪水清可啜。
白云映空碧,突起若积雪。
我行溪山间,灵府为澄澈。
崚嶒崖角立,蟠屈路九折。
黄杨与冬青,郁郁自成列;其根贯石罅,横逸相纠结。
上扪鵰鹘巢,下历豺虎穴。
流泉不可见,锵然响环玦。
出山日已暮,林火远明灭。
小息得樵家,题诗记幽绝。
南出柴门即是山,青鞋踏破白云间。
旋偿酒券何时足?罢诺僧碑尽日闲。
三尺古琴余爨迹,一枝禅杖带湘斑。
吾庐北望云烟里,又伴纷纷宿鸟还。
五尺桄榔杖,二寸栟榈冠,往来山谷中,发白面渥丹。
初非乳石力,所得怀抱宽。
入寺不寻僧,自爱松风寒。
松风晚少静,我意殊未阑。
却寻归村路,白石明青滩。