垂老那堪谪远荒,凭高一望景苍茫。桄榔热雾迷官舍,薜荔阴云覆女墙。
水散蛮溪分燕尾,路穿瘴岭转羊肠。同时沦落天涯客,白首何年返故乡。
杨花如雪扑征衣,马上征夫苦忆归。曾向曲中回首望,而今真在路旁飞。
宋世谁培双干枫,隆隆秀起逼层峰。高标倍可追三桧,古邑真堪匹五松。
春雨香凝千点绿,秋风叶改万枝红。山人不辩何年物,趺坐浓阴咏化工。
聚散真如大海萍,旧交落落感晨星。吟诗久已怜同调,对酒应教笑独醒。
万事暗催双鬓白,卅年仍坐一毡青。天寒判袂胶山去,何日重歌问字亭。
中巴旧说古刀州,环壁依城水自流。
鱼米岂殊京洛在,人民轻向死生不。
我来二载无青眼,心叹三农空白头。
修禊何妨书即事,放怀杯酒问田畴。
才见南飞又北飞,征途万里影依依。斜阳满地人何处,芳草连天汝独归。
杨柳春风声下上,梧桐秋雨梦依稀。雪泥旧事浑如昨,回首前尘迹已非。
长松攫立龙腾霄,枫榈百卉迷烟梢。大山小山峘霍交,熊罴生蹲虎豹豪。
伊谁卜筑青山坳,茅亭磴侧行探樵。山根曲折烟江遥,江行欲上青天高。
横江幽绝来轻舠,前山落日方归潮。司农水墨传家法,腕底层云起飘忽。
千回万叠给皴刷,积翠浮空来合沓。晚来赋色尤神异,淡赭萧然见山骨。
苍润雄深世有无,古人不见谁痴迂。我家山水真蓬壶,黄埃钝迹游天都。
西峰一角青满湖,空斋雪壁神相娱。谁言仰屋沈忧地,犹有瀛洲方丈图。
岩根石溜自涓涓,一见尘劳顿洒然。惟有开山老尊宿,无心可洗亦无泉。
绿影埋天地,濛濛望不穷。路随青嶂合,径入碧云通。
野鹭栖烟白,山花夹路红。衣衫疑暗湿,出没翠微中。
六月繁阴远,荒村计亦赊。作池堪积雨,除草为妨花。
遂觉茅亭敞,还依水槛斜。凉风披绿野,幽意在桑麻。