横塘南北埭西东,拄杖飘然乐未穷。
农事渐兴人满野,霜寒初重雁横空。
参差楼阁高城上,寂历村墟细雨中。
新买一蓑苔样绿,此生端欲伴渔翁。
三伏无多暑渐微,登临清晓试缣衣。
风高病木初凋叶,潦退流萍尚半扉。
白首重来空感昔,清尊相属欲忘归。
犹怜不负湖山处,好在平生旧钓矶。
月下看荼醾,烛下看海棠。
此是看花法,不可轻傳扬。
荼醾暗处看,纷纷满架雪。
海棠明处看,滴滴万点血。
谁道名花独故宫,东城盛丽足争雄。
横陈锦障阑干外,尽吸红云酒醆中。
贪看不辞持夜烛,倚狂直欲擅春风。
拾遗旧咏悲零落,瘦损腰围拟未工。
石帆山下旧苔矶,回首平生念念非。
秋早明河低接地,夜深白露冷侵衣。
风生古戍茄争发,月过横塘鹊独飞。
却看宦途倾夺地,怳然败将脱重围。
坚冰塞川厚莫测,断雁叫群声可哀。
草围小瓮酒未熟,霜压瘦枝梅不开。
稚子忍寒守蠹简,老夫忘睡画炉灰。
低头就世吾所讳,千载伯鸾安在哉!
展开阅读全文
今日春已半,风雨停出游。
缾中海棠花,数酌相献酬。
尚想锦官城,花时乐事稠。
金鞭过南市,红烛宴西楼。
千林夸盛丽,一枝赏纤柔。
狂吟恨未工,烂醉死即休。
那知茅檐底,白发见花愁。
花亦如病姝,掩抑向客羞。
尤物终动人,要非桃杏俦。
东风万里恨,浩荡不可收。
脱叶争辞木,寒云巧护霜。
羁游少驩乐,短景极匆忙。
吟苦虫催织,鸣哀雁断行。
幽怀谁晤语,惆怅此灯光。
蜀地名花擅古今,一枝气可压千林。
讥弹更到无香处,常恨人言太刻深。
社醅又借醉颜酡,手挽邻翁作浩歌。
江月偏能照蓬户,京尘终不污渔蓑。
苦吟且复欹吾帽,对弈真当烂汝柯。
回首纷纷俱梦耳,人间何处有天魔!