挟策自羽龄,周览南华书。茫然访道志,欲驾将焉如。
朅来南华道,始识其故墟。尘迹寄委蜕,万事同蘧庐。
想其为吏时,傲世乐有馀。天地等毫末,轩冕同锱铢。
三公礼荜户,万乘尊褐夫。去古邈已远,浇风日沦胥。
得丧嚇腐鼠,怒悦纷众狙。材否笑鹜雁,断续伤鹤凫。
钓台已湮没,漆城称荒芜。恨不见斯人,逍遥与之俱。
还淳以反朴,抚俗归黄虞。神交付恍惚,日暮犹踌躇。
秋风袅袅雁飞初,千里京华一纸书。史馆声名綦叔厚,文园消渴马相如。
扁舟半夜难乘兴,杯酒经年叹索居。久阙报章非为懒,颍滨无计觅双鱼。
流水西郊路,谁寻净域游。我思偕贾岛,君意及汤休。
山小行来曲,松高坐处幽。斜阳说半偈,红叶寺门秋。
寒梅我故人,岁必以文会。
涴墨尚可覆,未知凡几醉。
晚乃得此诗,山灵以为最。
置身风月上,出语色香外。
驾言孤绝处,坏枝委颠沛。
悬崖折披竹,断涧强病桧。
穷交仅如此,过是藐无辈。
碧眼苦好奇,於焉有深嗜。
迎长得一花,以为时可矣。
遂若天下春,笔头顿生气。
我属闭关日,一枝偕寤寐。
敢贺微阳来,尚虞坚冰至。
结束果何在,飘零初不计。
政恐负岁寒,或为识者喟。
穷达虽有命,逋逃诚负累。背恩已偷生,临危未能死。
得罪既不测,中心怅无已。厚颜羞朋友,囚心愧妻子。
圣日始东扶,徂年迫西汜。方违盛明代,永向幽泉里。
况当此春节,物候惊田里。桃蹊日影乱,柳径秋风起。
动植皆顺性,嗟余独沦耻。投笔不重陈,此情寄知己。
白日不我待,志士心悲伤。
功业一无就,双鬓镜中苍。
古人有遗训,日进期无疆。
读尽天下书,拄腹复撑肠。
谈笑折强虏,风尘靖四方。
收复旧版宇,万国来梯航。
爵禄安可羁,高蹈从子房。
兹事属吾辈,终夜不能忘。
货见珍于有汉。木取贵于隆周。英肇萌于朱夏。实方落于素秋。
委玉盘。杂椒糈。将象席。糅珍羞。
岭海精英钟我崔,光风争映曲江隈。九天屡奏匡时策,万里曾摅镇蜀才。
泉石怕寒蒲涧约,晚香深注菊花杯。邯郸已醒尘寰梦,欲傍坡南筑钓台。
握手窗前问索居,故人相忆意何如。春园昨夜樱桃熟,蓬户今朝径草除。
渺渺云山当槛出,纷纷车马过门疏。佳篇壁上重吟诵,臭味深投一起予。
万叶风声利,一山秋气寒。晓霜浮碧瓦,落日度朱栏。