楚宫慵扫黛眉新,只自无言对暮春。千古艰难惟一死,伤心岂独息夫人!
去去知未远,依依甚初别。他乡至下心,昨夜阶前雪。
终日读书仍少孤,家贫兄弟未当途。适远才过宿舂料,
相随惟一平头奴。男儿出门事四海,立身世业文章在。
莫漫忆柴扉,驷马高车朝紫微。江南驿使不曾断,
迎前为尔非春衣。
初放到沧洲,前心讵解愁。旧交容不拜,临老学梳头。
禅室白云去,故山明月秋。几年犹在此,北户水南流。
绿波如美人,名山似良友。故交萦梦寐,家山别已久。
兹晨觌群皱,若揖若招手。彷佛会面初,合志托侪耦。
或泽如少年,或苍如耆耇。或好如自爱,或奇如独负。
或如望矫足,或如思頫首。或如吟耸肩,或如笑哆口。
或据厂如坐,或连冈如走。或戴树如冠,或垂藤如绶。
貌或庄且严,品或端更厚。质或理而文,气或静以寿。
左右应不暇,仓猝遇惟偶。拟翻志乘名,一一记谁某。
山花知我来,烂漫吐红黝。山鸟知我来,啾啁竞呼雊。
山云知我来,滃郁自纷纠。山灵知我来,万象各开剖。
昌黎赋《南山》,卓荦得未有。我笔弱不振,报之愧琼玖。
层峦影摇江,一别清且浏。俯窥明镜妆,亦不我訾丑。
山川能娱人,有美且兼受。
数丛竹树好探幽,新笋锄来酒共酬。瓜步军声惊去雁,芦湾秋影剩眠鸥。
閒看前史消长夜,每忆时艰动隐愁。官舫暂停潮未上,一帆此夕且句留。
满林黄叶鸟声稀,渡口微风拂客衣。十幅轻帆天外落,澄江如练一船归。
金殿萤流月半沉,君王当日宠恩深。
风清香箧捐秋扇,露冷空闺急暮砧。
别院频翻鹅管玉,长门深锁兽环金。
可怜碧海青天外,谁识姮娥夜夜心。¤
甘香曾饮谷帘前,携茗仍来试煮泉。
更觉清风生两腋,始知鸿渐是茶仙。
杏园红过雪披离,杨柳无风绿线齐。寒食人家在原野,乳鸦墙外尽情啼。
山以石得名,土惟山之贼。
如何云此山,土石相充斥。
土上而石下,无良跻有德。
土实最下底,位高忝厥职。
或云三千年,此土化为石。
顽阴不坚阳,如寄暂容迹。
因知造化功,不出纤毫力。
君子自苦辛,小人多羽翼。
念从开辟来,久矣莫变革。
吾其柰此何,唧唧复唧唧。