秋风萧瑟静埃氛,边雁迎风响咽群。瀚海应嫌霜下早,湘川偏爱草初薰。芦洲宿处依沙岸,榆塞飞时度晚云。何处最添羁客恨,竹窗残月酒醒闻。
老牛带月原上耕,耕儿怒呼嗔不行。瘢疮满背股流血,力乏不胜空哀鸣。
日暮归家羸欲倒,水冷萁枯豆颗少。半夜风霜彻骨寒,梦魂犹绕桃林道。
服箱曾作千金犍,负重致远人所怜。而今弃掷非故主,饱食不如盗仓鼠。
天涯独客久不归,昼思夜梦如无依。岂知碛雁有常候,秋南春北来去飞。
一行乍见落日远,数声或度重云迟。去年江淮水淹溢,十室九户民苦饥。
心知稻粱谋不易,嗟尔何处衔芦肥。幸因地暖避冰雪,得返朔塞鸣毋悲。
东风二月花发时,走马亦有游侠儿。酒垆饮罢出门笑,弓箭在腰何所之。
旅雁乘风翱,薄暮声嘹呖。寒云暝前途,营营双倦翼。
问之何从来,远自沙塞北。尔性固随阳,尔心乃谋食。
原田有稻粱,亦复多矰弋。空阔蓼花滩,胡不暂栖息。
一阵新寒忍不禁,半天嘹呖堕鸿音。他乡兄弟同明月,何处江山入暮砧。
枕上唤回长短梦,镫前愁绝别离心。稻粱尔亦谋无地,漠漠卢花野渚深。
秋深霜气重,孤雁最先鸣。响入空闺静,心怜永夜清。
自从成只影,同是感离情。谁许并高节,寒林有女贞。
草绳穿鼻声柴扉,残嚅无人间是非。
春雨一梨鞭不动,夕阳空送牧儿归。
枯树淡秋影,湿云凜夕阴。
江天一声雁,世事百年心。
重云散尽天如镜,寒雁哭霜冬夜永。
欲写相思寄远人,翩翩过尽无留影。
高旷平生志,艰辛老不移。深秋如有恨,久客始能知。
归雁声何苦,中宵泪欲垂。关河无限路,随尔到天涯。