能消永日是摴蒱,坑堑由来似宦途。
两掷未终楗橛内,座中何惜为呼卢。
一榜尽精选,此身犹陆沈。自无功谠分,敢抱怨尤心。
暖陌开花气,春居闭日阴。相知岂不有,知浅未知深。
落第逢人恸哭初,平生志业欲何如。鬓毛洒尽一枝桂,
泪血滴来千里书。谷外风高摧羽翮,江边春在忆樵渔。
唯应感激知恩地,不待功成死有馀。
独坐长如醉,书来意暂醒。未能论会合,犹且慰零丁。
客少庭稀扫,人回户又扃。归期试閒卜,见说紫姑灵。
日暮衔花飞鸟还,月明溪上见青山。
遥知玉女窗前树,不是仙人不得攀。
倚郛起遥悲,日下沧波阔。何处是新城,层峰翰飞灭。
始反今悔悟,沈想还成结。百里诡称遥,长年忍为别。
回风归山霞,道景发沙月。独殷今夕情,凄迷转城阙。
雨簸风颠记驿程,此心翻羡去帆轻。荣枯自昔关才命,冷热田来本性情。
回首云山成独感,到家骨肉喜重生。幺荷髡柳寻常兴,笑对芳池咏濯缨。