胜地阖闾国,沧波范蠡船。山通转折路,湖抱混茫天。
丝管春风里,松楸晚照边。人家几歌哭,谁尽白头年。
山抱孤城四壁青,云沙烟草夕冥冥。半天舒啸月东出,好醉美人双玉瓶。
兵去人心定,相逢话此生。乱离俱是客,去住各含情。
沁水沉鸾影,秦台断凤声。眼中惟二子,且复醉燕城。
平生殚千金,术似刘累僻。
春风九轨道,无我迷阳迹。
呼来着冠紞,野貌不改昔。
易衣怜介弟,犹有布一尺。
身惭崔浩短,胸次俨列戟。
中天翥鸾凤,我自无六翮。
何曾客权贵,见谓贫盗璧。
堂堂涑水翁,我在此人籍。
不诋曲江贤,宁羞九年谪。
艰难累吾母,鬓发白一夕。
独此负吾心,敢言忠抱石。
方时半千运,异昔阳九厄。
譬驰羊肠阪,双任臣子责。
帝王所张弛,乾坤有阖辟。
君敷皇极言,人咏蓼萧泽。
鸢鱼竞飞跃,风俗凛移易。
已开公府合,又置四郊驿。
搜求逮田野,欣喜到僮役。
虽微携手上,颇似破笯释。
川涂见吾弟,薪木询我宅。
怜君如我固,不叹玄尚白。
薄饮尽余醅,凝尘振鹿席。
我醉易成狂,欲起须君掖。
日入炎暑消,松际月初起。清露滴兰芽,幽香散筵几。
浮云淡所之,天容净如洗。披襟临凉飙,对之洒然喜。
群动渐无声,草虫鸣不已。岂必出郊坰,已觉忘尘市。
荣华世所希,贫贱亦应尔。役役空劳生,盈虚有定理。
即此明月光,阴晴亦难恃。况在天之涯,相对我与子。
与子且徜徉,勿为境所累。
经岁羁京国,隆冬返塞垣。严霜翻白昼,饥虎猎黄昏。
面削风尘悴,身归皮骨存。老亲惊拭泪,艰苦到衡门。
大阮爱我诗,谓我能诗矣。我诗来无极,爱之终不已。
吾非圣者也,但智虑多耳。赐始可言诗,吾智由商起。
竹根茅屋两三间,大阮风流尚可攀。林暝参差随落照,野凉萧瑟动秋山。
骚人载酒春相过,稚子分泉夜独还。从此不经州县路,满城桃李为谁颜。
玉河东畔春坊里,借得閒斋寄此身。偶见移来山杏好,买栽不计客囊贫。
孤根原荷乾坤力,媆蕊都含雨露春。拟醉红云香雾底,曲江风景一番新。
芦荻洲边红蓼残,美人衫袖玉琅玕。维舟不为风和雨,弹指前溪去住难。