独行曼曼绕江湄,正是春风日暮时。折得芳馨无所遗,寄怀空诵碧云诗。
寺后溪亭我所开,春风应已长莓苔。
南州高士如临赋,为把新诗写寄来。
采掘宁悭供,护持期有成。
时今阅春夏,尔独意枯荣。
琐碎日无影,萧骚风罢声。
樵苏勿怀辱,而我岂无情。
风前旧揖青绮帔,老去今披古锦囊。
千古未忘图像拜,也知风骨类文章。
云物荒荒苦未晴,客程惨惨易成惊。
家贫纵乏淹留具,意合能忘赋咏情。
底用飘然轻此去,未妨聊尔听流行。
年来已是乖离数,况复相逢俱老生。
清虚亭上晚凭栏,正我扁舟堕险艰。
举酒纵君能酬我,未闻流水有西还。
圣人用仁心,恻伤路傍儿。
虎狼舐吻血,自哺胃与肌。
同在天地闲,六凿相识知。
父母临万物,大道甚坦夷。
百年修不善,一日许知非。
虎狼有悛心,还与圣人齐。
廉蔺向千载,凛凛若生者。
曹李虽无恙,如沈九泉下。
短长略百年,共是过隙马。
事来磨其锋,意气要倾泻。
风云灭须臾,草木但春夏。
唯此一物灵,不可藉外假。
誉髦天下才,西伯本心化。
君无诮斯文,可以观大雅。
碧蔓凌霜卧软沙,年来处处食西瓜。
形模濩落淡如水,未可蒲萄苜蓿夸。
五更潮落水鸣船,霜送新寒到枕边。
报道雾收红日上,野翁犹盖短篷眠。