心重吴山老,天教闲许长。
事多因醉遣,心半为山忙。
天宽地大我何忧,白首行歌得自由。
穷既有神安可送,富如非义岂容求。
四时无出三春好,万事都拚一醉休。
茅屋酒旗遥唤客,余寒未许脱驼裘。
佐县才华众所钦,重看佐郡慰民心。一时品藻归清誉,几树甘棠蔼绿阴。
枳棘忽惊丹凤老,松楸长锁白云深。宦途喜有承家子,奕奕声光动士林。
山翁亦好禅,借我风溪树。采药多近峰,汲泉有春渡。
幽僧时相偶,仙子或与晤。自许战胜心,弥高独游步。
如何区中事,夺我林栖趣。辞山下复上,恋石行仍顾。
宿昔情或乖,庶几迹无误。松声莫相诮,此心冥去住。
延陵衰草遍,有路问茅山。鸡犬驱将去,烟霞拟不还。
新家彭泽县,旧国穆陵关。处处逃名姓,无名亦是闲。
客路瞻太华,三峰高际天。夏云亘百里,合沓遥相连。
雷雨飞半腹,太阳在其巅。翠微关上近,瀑布林梢悬。
爱此众容秀,能令西望偏。徘徊忘暝色,泱漭成阴烟。
曾是朝百灵,亦闻会群仙。琼浆岂易挹,毛女非空传。
仿佛仍伫想,幽期如眼前。金天有青庙,松柏隐苍然。
夕雾休残雨,霏霞侧半轮。
溪河虽早夏,陇麦尚馀春。
灰月收全晕,泥龙落故鳞。
高花树端湿,芳篠箨梢新。
雷去壶犹电,风来扇未尘。
横琴聊坐啸,何必垫游巾。
撩钗盘孔雀,恼带拂鸳鸯。罗荐谁教近,斋时锁洞房。
春风虽自好,春物太昌昌。若教春有意,惟遣一枝芳。
我意殊春意,先春已断肠。
晓入荒蹊陟断冈,多年庙食白龙王。
要添溪上半篙水,不远山中一瓣香。
灌木云昏旌斾出,高田土渴桔槹忙。
莫疑栖隐无深洞,且得随车雨送凉。