缫得新丝白,将来织素缣。
自惭非锦绮,尚被舞人嫌。
珊瑚枕上玉箫横,一曲霓裳万里行。
漫道九重宫殿远,岁曾掩得外边声。
田家腊月上山时,赤脚负薪雨中归。身无夹褐头无笠,寒风飒飒吹湿衣。
檐牙滴沥声不断,天地黯惨逄岁晏。自从十载正月吉,雨雪阴霾少晴旦。
乱离窜匿饥寒死,上宰有无惟浩叹。身强众勇能杀戮,白玉为床金作屋。
宣麻诰敕天不恤,一命不沾寒士族。雨师汝灵胡不仁,元日人日乃有神。
赤土槁苗遁何所,天威人虐民独苦。
九月九日游东山,老僧不与深闭关。古松无事相与闻,只有鸣琴流水间。
青山自高云满屋,春风似病景不足。道人游山亦何意,青松到门问所至。
白云了了天地间,此中山景曾飞来。我闻薇垣独空秀,故山明月此时后。
万转不动苍山高,云峰烟欲到清昼。故人西望黄鹤楼,使我□之独眉绉。
君不见古人已没空青苔,我乎我乎今再来。
兵尘浩无际,烈女难自全。妇人无九首,志欲不二天。
燕山翟氏女,既嫁夫防边。一朝闻死事,健妇增慨然。
生有如此夫,早寡非所怜。求尸白刃中,负土家山前。
事去哀益深,义尽身可捐。无儿欲何为?所依惟黄泉。
乡邻救引决,烈日丹衷悬。谁办节孝翁,重赋睢阳贤。
我昨过其乡,山水犹清妍。闻风发如竹,飘萧动疏烟。
千年吟诗台,峨峨太宁巅。为招冯太师,和我节妇篇。
落日放扁舟,潇湘生暮愁。故人疑不见,离思渺难收。
鼓瑟空遗恨,吹箫忆旧游。刘郎今老矣,霜鬓不禁秋。
隙鸟媚晴川,汀沙漾鼻烟。薄凉催挂席,斜日照鸣舷。
睥睨孤峰出,芙容绝浦妍。褰裳秋正好,何处挟飞仙。
少年结侠如君少,况复神楼旧业奇。松菊满庭归正好,春鸿回首慰相思。
风蓬蓬,雨窣窣,
客子中夜寒侵骨。青灯也解照孤愁,
归梦不到涪江侧。晚来天气犹未佳,
万里湿云遮日华。僧房僻寂无来辙,
踏遍长廊占晚霞。闻道比邻酒初熟,
能来浇我空洞腹。为君痛饮不苦辞,
世路纷纷蛮与触。
君不见武皇逸志凌九垓,追风蹑影思龙媒。
鲁班门外立铜马,天厩万匹皆尘埃。
又不见伏波将军破交贼,归来殿前献马式。
据鞍习气殊未衰,想见老子真矍铄。
两京翻覆知几秋,只有山河供客愁。
孤烟落日蚕丛国,出此神物于荒丘。
千年黄坏谁作主,犹把归心泣风雨。
但恐一朝去无踪,有似丰城宝剑化双龙。