卢仝茅屋面桃李,杜老草堂依柳梅。
我欲四时相照映,小窗时对此君开。
文武火煨杀人,千衲子恨难伸。
五处主法,双径两新。
内庭敷演,赐号超伦。
自创正续梵苑,延纳云水高宾。
将谓多少奇特,依前满面埃尘。
去国匆匆遂隔年,公私无益两茫然。当时议论不能固,今日穷愁何足怜。
生死已从前世定,是非留与后人传。孤臣不为沈湘恨,怅望三韩别有天。
翠羽长将玉树期,偶然飞下肯多时。
翩翩一路岚阴晚,却入青葱宿旧枝。
渺渺横烟渚,凄凄挂月村。酒非邻舍取,诗复故人论。
世态乌栖屋,生涯雀在门。西山却多思,松雪动吟魂。
君自垂千古,吾犹恋一生。
君臣原大节,儿女亦人情。
折槛生前事,遗碑死后名。
存亡虽异路,贞白本相成。
小敌何怯大敌勇,谨厚者真高帝种。金刀一折二千年,玉具依然带双孔。
当时投袂兴义旗,平林新市驱天威。四七之宿尽龙虎,直凭三尺为指挥。
五成陌上燔柴烈,卤簿煌煌此同设。通神或已逐风涛,入手犹惊琢冰雪。
横理模糊战血存,苔花蚀处秋无痕。在昔已忘求故剑,半环零落出长门。
摩挲建武年间字,十载军中肯捐弃。告庙还随玺绶陈,旌功那共乘舆赐。
斩蛇法物劫灰飞,白水重开二百基。想见诸军衣绣镼,佩来争说汉官仪。
瓯闽北去草萋萋,满道轻风趁马蹄。万里客程看日近,九重皇寿与天齐。
驿亭月落鸡声早,江浦云深雁影迷。天上故人还惜别,草堂应续旧时题。
早见雪儿飘粉,见梅儿潇洒,蕊蕊争春。梦儿冻死也离魂,气儿呵杀全无影。
门儿重掩,被儿半薰。人儿不见,病儿怎禁?屏儿靠热床儿冷。
早是雁儿天气,见露珠儿夺暑,点点侵衣。针儿七夕把肠刺,砧儿万户敲肝碎。
门儿重掩,帐儿半垂。人儿不见,病儿怎支?书儿难写心儿事。