洪武丁卯闰月终,暴风忽从鬼户作。故人不来君子藏,巽二踊跃蜚廉恶。
或嘘或啸或怒号,匪雄匪刚匪羊角。倒掀渤澥鼓雷霆,簸荡堪舆撼山岳。
万顷嘉禾尽偃如,十围古树犹拔却。塔轮震堕声铿鍧,屋瓦乱飞势挥霍。
鸟雀惊仆浑已僵,虎豺战慄如可缚。万民失色一翁云,八十七年无此若。
小斋斗大容老夫,斜雨敲窗打床脚。径侵衣被及琴书,毒甚卷茅欺我弱。
何不广莫扫兵尘,何不仲夏驱炎熇。尚忆当年歌汉皇,普天率土皆安乐。
漠漠寒烟返照时,文山当日此题诗。艰难早识谁无死,凭吊惟应我独悲。
欲写遗篇投逝水,难寻游迹荐江蓠。亦曾惶恐滩头宿,一种风涛两处吹。
晓色微茫尚带星,修蹊荦确断人行。
独支瘦竹身犹健,高入重云地忽平。
落月正当山缺处,细泉频作雨来声。
上方灯火青林曲,隐隐疏钟一再鸣。
扬子江风十月初,四驾巨浪渺无隅。
常忧倾摇地为动,意欲起塞天无虚。
大舟不行就系岸,小舟分去争得鱼。
舟中壮士起坐笑,有酒更为斜阳酤。
先师紫阳翁,雅爱穷幽微。
前贤有遗迹,所至皆发挥。
千古庐山高,白鹿遇亦希。
何人实经始,必藏启天机。
临流勘书台,隐然钓鱼矶。
圣朝始加贲,泉石生光辉。
榛莽百年中,潜长虎豹威。
衣冠固不论,樵牧亦寥稀。
今昔有显晦,山川无是非。
先生适冲生,按图重嘘。
斩荆得遗址,涧绕山合围攻。
买田敞堂塾,岂将终遁反。
学子共棲集,相与咏而归。
继圣讲绝学,咳唾落珠玑。
此理忽森著,鱼鸢真跃飞。
小子恨晚遇,讲席吊及依。
升堂拜遗像,泫然涕沾衣。
幸今主盟人,高识可与几。
光风霁月意,端欲贤圣希。
时来一讲订,诸生佩弦韦。
超然此会意,规范喜无违。
徘徊不忍去,暮宿留山扉。
因极昔游处,恍如身泗沂。
矧复洞中友,进步方騑騑。
永矢忘世味,来食此山薇。
谷口郑子真,躬耕在岩石。
高名动京师,天下皆籍籍。
斯人竟不起,云卧从所适。
苟无济代心,独善亦何益。
惟君家世者,偃息逢休明。
谈天信浩荡,说剑纷纵横。
谢公不徒然,起来为苍生。
秘书何寂寂,无乃羁豪英。
且复归碧山,安能恋金阙。
旧宅樵渔地,蓬蒿已应没。
却顾女几峰,胡颜见云月。
徒为风尘苦,一官已白须。
气同万里合,访我来琼都。
披云睹青天,扪虱话良图。
留侯将绮里,出处未云殊。
终与安社稷,功成去五湖。
汉朝有隐士郑子真隐居在谷口这个地方,在山涧耕读鱼樵。
清高的风韵,名震京都与天下。
他坚决不当官,在山中悠闲自若,坐卧松云。
若大家像他那样不救济世难,独善其身有什么意思呢?
阁下乃世家子弟,也隐居过一段时间,现在逢与明主。
谈起天下大事就滔滔不绝,说起连横合纵的霸略那是精彩纷呈。
谢公在国有危难时毅然出山,拯救天下苍生。
老弟曾经身为国子监秘书,那是个寂寞无闻的职位,真的是委曲人才。
你也曾经退归故乡,不留恋那虚度生涯的官僚生活。
故乡的田园已经荒芜,长满了野草。
看看附近的女几峰,她正以嘲笑的神态看着云和月。
笑你为官半生,白了少年头。
如今我们风云际会,你不远万里来庐山找我。
披着庐山云雾,遥望蓝天,咱们毫不拘束,畅谈天下大事。
留侯张良与商山四皓的绮里季,原来就是一家人,不分你我。
我们要先安定天下,功成以后就隐居四海五湖。
为爱君才王勃流,樽前相对赋高秋。关山回首偏多路,风雨惊心各一楼。
老去自知能放达,古来谁不重交游。匣中宝剑藏灵异,莫使龙光天外浮。
雨欠农忧燥,风多客苦埃。
犹寒莺未出,将社燕还来。
桃放红凝脸,梅飘粉褪腮。
春山如旧识,一笑病颜开。
客窗孤榻坐新凉,展卷超然古意长。韩魏从来重师鲁,苏公早已识元章。
百年人物归吴越,千古文章迈汉唐。见说东园老无恙,西风寒并菊花香。
大河南奔山北走,脐裂天涯懒回首。撞钟击鼓醉横参,恃险英雄骨已朽。
岁暮风烟尤可悲,功名白发不相期。重来好是当晴日,应有鸡群翡翠儿。