何处少人事,西山旧草堂。晒书秋日晚,洗药石泉香。
浚岭有朝雨,北窗生夜凉。从劳问归路,峰叠绕家乡。
一别家山万里长,多年白骨委沙场。游魂已逐边尘散,空有高台筑望乡。
书房偷得蜗庐样,仅仅能容老病身。
纸被蒙头方坐稳,却愁转眼又新春。
白发凭鞍一老翁,出门漏鼓尚冬冬。
凄凉旅思传呼里,零落新诗假寐中。
正苦文移来陆续,何由笠钓入空蒙?浮生正自少如意,付与秋风吹断蓬。
铁骑横驱瀚海尘,戈船直捣瘴天春。不知南北功多少,羞作麒麟第二人。
奇兵十万击匈奴,谷蠡屠耆未拟俘。对阵夺将金勒马,独身生致北单于。
秋色大荒甚,单于吹角时。移营千障急,转饷九边迟。
国事俱黄口,材官几白眉。向来歌舞地,回首半疮痍。
马首垂杨折送行,酒阑长揖宝刀横。军中最是多兄弟,不唱阳关第四声。
谴绻西郭门,仓惶见车辕。岂无连珠泪,哽咽不能弹。
车人唱登程,掩耳畏游环。鸿雁孤飞鸣,噭噭悲以酸。
岁暮有临岐,乃在兄弟间。况我罗家难,严亲滞深犴。
百恤在二人,行留竟何言。留者差一身,行者百念攒。
白日布高天,不照幽谷寒。高天会有卑,幽谷会有迁。
豺虎卧中逵,狐狸为司藩。勖哉閟其口,毋乃令人传。
坦庵一老人,荡荡躬履素。里多明哲士,琅琅相标署。
词翰犹若新,人与庵非故。居易仰前修,宅平谐所慕。
介然桃李蹊,迷阳安得妒。方寸苟不夷,羊肠起中路。
寄言宅相子,毋为狭邪误。